musiconline: 22 - 7 – 2019 : Η βραδιά του Eject με Cure , Ride , Kiwanuka.. και οι νέες κυκλοφορίες!

Σίγουρα αξέχαστη η εμπειρία της ημέρας της περασμενης Τετάρτης 17 Ιουλίου του ject festival , με τα θετικά της (εμφάνιση Ride , Kiwanuka , Cure που προλάβαμε να δούμε , ήχος ) και τα αρνητικά της (κακή οργάνωση χώρου , τουαλετών , ταλαιπωρία στην αποχώρηση και στο parking) . ταπερισσότερα από το μουσικό κομμάτι τα περιγράφουν οι συντάκτες του rocking.gr :

The Steams

Έχοντας δει αρκετές μπάντες να παίζουν τις πρώτες απογευματινές ώρες μπροστά σε συγγενείς και φίλους σε εγχώρια φεστιβάλ, το σεβαστού μεγέθους κοινό που μαζεύτηκε για τους The Steams ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Πιθανότατα κάπως θα σχετίζεται η το ότι η θερμοκρασία, για καλή μας τύχη, ήταν χαμηλότερη από τα συνήθη επίπεδα Ιουλίου της πρωτεύουσας. Σε τελική ανάλυση όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι φθάνοντας στον χώρο λίγο μετά την καθορισμένη ώρα έναρξης (ευχαριστίες, τραμ) είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος και ο αριθμός του θα συνέχιζε να αυξάνεται μέχρι το τέλος του σετ τους.

Βασιζόμενο στο υλικό από το πρόσφατο "Wild Ferment", το κουαρτέτο παρουσιάστηκε προετοιμασμένο για τη δύσκολη θέση του opening act, και ιδιαίτερα δεμένο. Τα έντονα ρυθμικά και τα βαθιά φωνητικά βρέθηκαν στο επίκεντρο από την αρχή ως το τέλος. Με ήχο όσο δυνατό χρειαζόταν, οι ατμόσφαιρες που κλείνουν το μάτι στην ανατολή και η περισσότερο «δυτική» προσέγγιση αποδόθηκαν ιδανικά, δίνοντας μια καλοδεχούμενη psych αίσθηση στο καλοκαιρινό απόγευμα. Με το πέρασμα του χρόνου το σύνολο σταδιακά ανέβαινε, και το αποκορύφωμα στο "The Harvest" δεν διακόπηκε ούτε από σπασμένες χορδές, ούτε από τον ήλιο που δυνάμωνε.

Khruangbin

Μέχρι τις 18.00, όταν πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή οι Khruangbin, η ζέστη είχε επανέλθει και το κλίμα είχε περισσότερο καλοκαίρι σε σύγκριση με νωρίτερα. Σύντομα θα είχε ακόμα περισσότερο, καθώς το τρίο από το Houston μπορεί να κάνει τον ήλιο να καίει ακόμα και σε χειμωνιάτικο,

συννεφιασμένο απόγευμα. Οι φωνές που ακούστηκαν με το που η Laura Lee πάτησε το τακούνι της στο σανίδι, ήταν σημάδι ότι υπήρχαν κάμποσοι υποψιασμένοι επί του ζητήματος. Για τους υπόλοιπους μερικά λεπτά ήταν υπεραρκετά για να βγει νόημα. Οργανικός, funky ήχος, ιδανικός για λικνίσματα, παγωμένα κοκτέιλ και θάλασσα. Κι αν από την περιγραφή σχηματίστηκαν παράξενες εικόνες στο μυαλό σας, σβήστε τις.

Το σετ των Αμερικάνων διήρκησε μία ώρα, αλλά θα μπορούσε να ήταν το διπλάσιο και ελάχιστη διαφορά θα έκανε. Τα ταξιδιάρικα θέματα της κιθάρας, οι λιτές μπασογραμμές και το ταιριαστό drumming έφτιαχναν ένα απίστευτα σφιχτό, cool σύνολο. Οι ελάχιστες παύσεις και ο τρόπος που εναλλάσσονταν τα κομμάτια άφηναν την αίσθηση ενός τεράστιου τζαμαρίσματος. Η πραγματικότητα απέχει αρκετά, αλλά το επίτευγμα παραμένει. Οι χορευτικές φιγούρες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους, πάνω και κάτω από τη σκηνή, σε αντίθεση με τη δια στόματος Mark Speer καλησπέρα, που χρειάστηκε να περάσει περίπου ένα μισάωρο. Όταν, δε, άρχισαν τα παιχνίδια με την ένταση, τα μπουκάλια, τα τηλέφωνα και τη "Misirlou", όλα βρίσκονταν στη θέση τους.

Ride

Οι Ride είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα με φανατικό κοινό. Αυτό έγινε σαφές από το γεγονός ότι ο κόσμος 19:00 η ώρα είχε ήδη ψιλογεμίσει την Πλατεία Νερού προκειμένου να τους δει ζωντανά. Και όντως, δεν χρειάστηκαν παρά οι πρώτες νότες του "Future Love" για να καταλάβουμε ότι άξιζε να στηθούμε από νωρίς κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, καθώς το συγκρότημα ήρθε με κέφια στην Αθήνα. Τεχνικά οι Ride εμφανίστηκαν άψογοι ενώ ο ήχος ήταν αρκετά καλός, αν και δικαίως κάποιοι μπορεί να τον βρήκαν κάπως τσιτωμένο στην ένταση. Καλώς ή κακώς όμως, η ένταση είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής τους και, συνεπώς, νομίζω ότι αν τους ακούγαμε σε πιο χαμηλά decibel, κάτι θα χάναμε.

Πρώτο highlight της εμφάνισης τους ήταν το "Seagull", από το θρυλικό ντεμπούτο τους "Nowhere" του 1990, το οποίο ενθουσίασε το κοινό. Και η συνέχεια όμως ήταν άκρως πετυχημένη καθώς ακούστηκαν μερικά από τα κορυφαία τους κομμάτια όπως το "Dreams Burn Down", το "Taste", το "Drive Blind" και φυσικά το "Vapour Trail" το οποίο αποτέλεσε και την κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους.

Οι «εκεί γύρω στα 40» ήταν αυτοί που κυρίως έδειξαν να απολαμβάνουν την εμφάνιση του συγκροτήματος τραγουδώντας τους στίχους και χοροπηδώντας στους ρυθμούς της μουσικής τους. Δεν νομίζω όμως ότι και αυτοί που δεν ήταν εξοικειωμένοι με τον ήχο τους δεν πέρασαν καλά, καθώς οι Ride έκαναν ένα πολύ δυνατό live που έκλεισε με το "Kill Switch" από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, "This Is Not a Safe Place", που θα κυκλοφορήσει σε έναν μήνα. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ κάποια στιγμή σε κλειστό χώρο καθώς σίγουρα θα τους ταίριαζε περισσότερο ενώ θα εκλάμβαναν και πιο έντονα την αγάπη του κοινού προς αυτούς.

Michael Kiwanuka

Με τον κόσμο να έχει πυκνώσει πραγματικά πολύ, είχαμε ανακατατάξεις προκειμένου οι οπαδοί των Ride και του Michael Kiwanuka να αλλάξουν θέσεις, ώστε οι δεύτεροι να απολαύσουν τον «δικό» τους. Συνοδευόμενος από εξαμελές συγκρότημα, ο Άγγλος τραγουδιστής που βγήκε λίγο μετά τις 20:30 στη σκηνή. Εξ’ αρχής το ύφος της μουσικής του φάνηκε πολύ πιο ήρεμο σε σχέση με τον κυκλώνα των Ride που είχαμε ζήσει αμέσως πριν, με τη γλυκιά φωνή του Kiwanuka να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Σε μια πολύ αφαιρετική περιγραφή, η μουσική του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σα να προσπαθούν να παίξουν mellow folk οι Pink Floyd - που δεν είναι απίθανο να το έκαναν κιόλας κάποια στιγμή ΚΑΙ αυτό. Η επανάληψη του ίδιου στίχου επί πάρα πολλή ώρα στο "I'm A Black Man In A White World" (μην ξανακούσω κανέναν να αναφέρει το "The Angel And The Gambler" πια, we have a new record) κούρασε λίγο, όμως πέραν αυτού, η μπάντα ήταν σε πολύ καλή διάθεση, εκτελεστικά πετούσε, ενώ και ο ήχος ήταν πολύ καλός. Ειδικά οι δύο τραγουδίστριες έδωσαν ρέστα, ενώ ο drummer κατάφερνε να βγάζει γεμάτο ήχο με ένα τόσο δα kit.

Το set είχε αρκετά από τα γνωστά κομμάτια του Kiwanuka, με το φρέσκο "Money" και το παλιότερο "Home Again" να ξεχωρίζουν ελαφρώς. Το κλείσιμο με το "Love & Hate" οδήγησε σε ένα παρατεταμένο τζαμάρισμα, όπου ο κιθαρίστας έκανε επίδειξη ικανοτήτων. Δεν έγινε όμως υπερβολικός, μιας και «έδεσε» το σολάρισμά του ωραία μέσα στο κομμάτι.

Ο Kiwanuka πριν από λιγότερο από δυο χρόνια είχε γεμίσει το Gazi Music Hall, οπότε σίγουρα έχει ικανό αριθμό οπαδών στη χώρα μας. Μας έδωσε ένα διασκεδαστικό, καλοκαιρινό, ωριαίο set, κατάλληλο για φεστιβαλική εμφάνιση. Παρ' όλα αυτά, νομίζω πως μάλλον θα ήταν καλύτερα να τον είχαμε δει στο προηγούμενο slot, αφήνοντας χώρο στους Ride για να μας κάνουν μια πιο δυναμική εισαγωγή στους Cure. Εντάξει, πταίσματα!

The Cure

Η τελευταία από τις μεγάλες συναυλίες του καλοκαιριού στην Αθήνα έμελε τελικά να είναι και η μεγαλύτερη όλων. Το πλήθος που συνέρρεε από νωρίς είχε γεμίσει την Πλατεία Νερού σχεδόν από άκρη σε άκρη - νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο εκεί. Έχοντας πάει από την αρχή του φεστιβάλ στον χώρο, βρεθήκαμε σε πολύ καλή θέση, πολύ κοντά στη σκηνή και λίγο προς τα αριστερά. Σε κάθε απόπειρα επίσκεψης του merch stand, του μπαρ ή της τουαλέτας, η επιστροφή στη θέση και την παρέα γινόταν όλοένα και δυσκολότερη όσο περνούσε η ώρα.

Οι μαρτυρίες γνωστών για το ότι όταν έφτασαν στο ταμείο πληροφορήθηκαν ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια, ενέτεινε την αίσθηση πληρότητας του χώρου που είχαμε. Να σημειωθεί ότι στο κοινό υπήρχαν και πάρα πολλοί ξένοι, με όλους αυτούς με τους οποίους πιάσαμε την κουβέντα να μας λένε ότι ήρθανε στην Ελλάδα αποκλειστικά για τη συναυλία των Cure.

Μετά από τον πρόλογο των υπόλοιπων συγκροτημάτων, είχε έρθει η ώρα για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς, γι’ αυτούς που κατά βάθος όλοι είχαν έρθει να δούνε. Λίγο μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, οι πέντε (σχεδόν) μαυροντυμένοι μουσικοί εμφανίστηκαν εν μέσω χειροκροτημάτων και ιαχών, με τον Robert Smith να βγαίνει τελευταίος και ντροπαλός.

Από την πρώτη νότα του "Plainsong" το μπάσο μας χτυπούσε κατάστηθα και δονούσε όλο το κορμί μας, με το αίσθημα να παραμένει ίδιο και στο "Pictures Of You". Στο "High" είδαμε ένα ωραίο εφέ στο backdrop, με τη ζωντανή εικόνα της μπάντας όπως ακριβώς τη βλέπαμε μπροστά μας να προβάλεται όπως την έπαιρναν οι πολλές κάμερες, με ωραία μπλε και ροζ φώτα να κυριαρχούν. Θα επαναλαμβανόταν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Στο "Lovesong", που ήταν και το πρώτο πασίγνωστο κομμάτι της βραδιάς, είχαμε και τις πρώτες αντιδράσεις παροξυσμού από το ετερόκλητο κοινό. Ένα κομμάτι που περίμενα πολύ να ακούσω, ήταν το υποβλητικό "Burn" από το soundtrack του "Crow", με τη φάλτση φλογέρα του Smith στην έναρξη να προσομοιώνει τις κραυγές πουλιών.

Στο "Fascination Street" η μπασάρα και πάλι κυριάρχησε, ενώ στο "Never Enough" είχαμε τρομερά lead μέρη από το νεότερο μέλος, Reeves Gabrels. Από την άλλη, στο "Push" εμφανίστηκε στο backdrop μια λήψη πίσω από τον drummer Jason Cooper κι έτσι βλέπαμε τους εαυτούς μας πίσω από την μπάντα! Το setlist ήταν προσανατολισμένο περισσότερο μάλλον σε στυλ "greatest hits", όμως έπαιξαν και πιο σπάνια και αναπάντεχα κομμάτια, που ικανοποίησαν και τους πιο φανατικούς. Κρίνοντας από το ντύσιμο και το στυλ των ανθρώπων γύρω μας, σίγουρα στην κατάμεστη Πλατεία Νερού υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι, μιας και είδαμε ακόμα και γκοθάδες βγαλμένους από τα βάθη των '80s.

Μιας και μιλήσαμε για hits, ο Smith έπιασε την ηλεκτρακουστική του κιθάρα για μερικά κομμάτια, με το "In Between Days" και το υπέροχο "Just Like Heaven" να προκαλούν ένθερμες αντιδράσεις. Η περίοδος του δεύτερου μισού των '80s, τότε που οι Cure έγιναν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του κόσμου διατηρώντας όμως κατά βάθος τον underground χαρακτήρα τους, είχε τη σημαντικότερη εκπροσώπηση στο setlist.

Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφερθεί πως το γεγονός ότι η φωνή του Robert Smith ακούγεται τόσο ίδια κι απαράλλακτη σε σχέση με πριν από 30 χρόνια είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Όντας ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της μουσικής των Cure, ήταν πολύ όμορφο να τον ακούμε σε τέτοια φόρμα. Στο "From The Edge Of The Deep Green Sea" πήραμε άλλη μια δόση από αυτήν την καταπληκτική φωνάρα.

Σε μερικά κομμάτια, όπως στο "A Night Like This", ο φωτισμός που έπεφτε πάνω στη σκηνή δημιουργούσε ένα εφέ σαν τούνελ, ενώ στο εμβληματικό "A Forest" εμφανίστηκε ένα δάσος, σε ένα σκηνικό που θύμισε "Blair Witch Project".Μετά τις κατακόκκινες φλόγες του "39", το set έκλεισε με το ομώνυμο κομμάτι από το "Disintegration", το οποίο ήταν και ο δίσκος που είχε την τιμητική του, δεδομένου ότι φέτος συμπληρώνονται και 30 χρόνια από την κυκλοφορία του. Βέβαια, όπως αναφέραμε και πάλι, το setlist περιείχε τραγούδια από όλη τη διάρκεια ζωής του συγκροτήματος - αν και έλειψε λίγο κάτι από το "Pornography".

Μετά από σχεδόν δύο ώρες, οι Cure μας αποχαιρέτησαν, αλλά προσωρινά. Η επάνοδος για τα εφτά τραγούδια του encore σήμανε ότι είχε έρθει η ώρα για ένα σερί από γνωστά, ας τα πούμε pop σε μια αποστροφή του λόγου, τραγούδια τους. Ο ιστός αράχνης που εμφανίστηκε στο "Lullaby" έδεσε με τους απαισιόδοξους στίχους, που όμως οι χαρούμενες μελωδίες που τους ντύνουν καταφέρνουν να μην τους δίνει σημασία ο ακροατής! Στο "Friday I’m In Love" όλοι χοροπηδήξαμε και χορέψαμε, ενώ στο "Why Can’t I Be You?" ήταν η σειρά του Smith να χορέψει λίγο ατσούμπαλα, λίγο ντροπαλά, λίγο παιχνιδιάρικα. Το κλείσιμο δε θα μπορούσε να γίνει παρά με το "Boys Don't Cry".

NEW ALBUMS

- Lingua Ignota – Caligula