musiconline: March 2019

- Περισσότερος κόσμος περίμενε τελικά την πρεμιέρα του The Dirt στο Netflix (Παρασκευή 22 Μαρτίου), από όσος ίσως αναμενόταν -κάτι που έδειξε ότι οι Mötley Crüe άφησαν εντονότερο αποτύπωμα στον χρόνο, σε αντίθεση με ό,τι συνήθως τους χρεώνεται στον εναλλακτικό τουλάχιστον Τύπο.

Ωστόσο, η ταινία του Jeff Tremaine που βασίστηκε στην ιστορία τους, όπως αυτή καταγράφηκε στη βιογραφία The Dirt: Confessions of the World's Most Notorious Rock Band (2001), φαίνεται να δίχασε πολύ όσους την είδαν.

Από τη μία, βρίσκονται οι κριτικοί. Οι οποίοι στην πλειονότητά τους την έθαψαν, με αποτέλεσμα να λάβει μόνο ένα «47% Fresh» στο Rotten Tomatoes. Ο Jason Bailey των New York Times, για παράδειγμα, τη χαρακτήρισε μια εφηβική εκδοχή του Bohemian Rhapsody. Στο Stereogum, ο Phil Freeman έγραψε ότι είναι «μια φριχτή ταινία για φριχτούς ανθρώπους», ενώ άλλοι στάθηκαν σε διάφορες ανακρίβειες ή στο πώς απεικονίστηκαν οι γυναίκες.

Από την άλλη, βρίσκονται οι fans. Οι οποίοι στην πλειονότητά τους την καταχάρηκαν, επιβραβεύοντάς την με ένα «96% Fresh» στο Rotten Tomatoes. Πολλοί στάθηκαν στο γεγονός ότι η ταινία απεικόνισε με ρεαλισμό όσα (καλώς ή κακώς) όντως έκαναν οι Mötley Crüe στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ενώ αρκετοί επαίνεσαν το απολαυστικό αποτέλεσμα που πέτυχε και το cast, αλλά και τα κοστούμια.
Τον Nikki Sixx παίζει ο 26χρονος Άγγλος ηθοποιός Douglas Booth, τον Vince Neal ο Αυστραλός ηθοποιός Daniel Webber, ενώ την έκπληξη του cast κάνει ο ράπερ Machine Gun Kelly, ο οποίος ανέλαβε να ενσαρκώσει τον Tommy Lee. Στο φιλμ κάνει εμφάνιση και ο Ozzy Osbourne, τον οποίον παίζει ο Αμερικανός κωμικός Tony Cavalero.

Οι ίδιοι οι Mötley Crüe ανασχηματίστηκαν μέσα στο 2018 για να συνεισφέρουν 4 καινούρια τραγούδια στο soundtrack της ταινίας, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι δεν πρόκειται να ξαναβγούν να παίξουν live, για να τηρήσουν την υπόσχεσή τους προς τους fans, τους οποίους αποχαιρέτησαν επισήμως το 2015.

- Σε έναν παράξενο, μελλοντικό κόσμο, οι άνθρωποι έχουν χάσει τη δυνατότητα της φωνητικής επικοινωνίας, εκτός από τη La Voz (Florencia Raggi), μια μυστηριώδη τραγουδίστρια που δουλεύει για το μοναδικό τηλεοπτικό κανάλι, το οποίο ανήκει στον Mr. TV. Η La Voz κρύβει διαρκώς το πρόσωπό της, παρά ταύτα αποτελεί αντικείμενο του πόθου για τον Mr. TV (Alejandro Urdapilleta), που θα γίνει κύριος ύποπτος όταν η ερμηνεύτρια πέσει θύμα απαγωγής.

Αυτή είναι, σε αδρές γραμμές, η υπόθεση του La Antena (2007), ενός φιλμ από τη σύγχρονη Αργεντινή σε σκηνοθεσία Esteban Sapir, το οποίο έκανε τον γύρο του κόσμου υπό τον αγγλικό τίτλο The Aerial και χαιρετίστηκε από πολλούς κριτικούς ως ένα από τα πιο ευρηματικά της εποχής μας.

Τώρα, το ελληνικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να το δει ξανά (προβολές έγιναν και τον χειμώνα του 2018), σε μία ακόμα σπέσιαλ βραδιά στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος (Λεωφ. Συγγρού 106), την Παρασκευή 29 Μαρτίου, στις 22.15.
Το ασπρόμαυρο, βωβό φιλμ θα προβληθεί με ζωντανή μουσική επένδυση, την οποία θα αναλάβουν ο Γιώργος Κατσάνος (organ, samples, αναλογικά synths) και ο Τάσος Φωτίου (σαξόφωνα, ηλεκτρονικά, λάπτοπ), σε συνεργασία με τον Νίκο Γιούσεφ (μουσικό πριόνι, πετάλια).

Εισιτήρια στον κινηματογράφο, στην τιμή των 10 ευρώ.

- Πολλούς μουσικόφιλους στεναχώρησαν τα νέα για τον θάνατο του Scott Walker, που παρά τα 76 του χρόνια δεν ήταν μόνο ενεργός, αλλά και ένας μουσικός από τον οποίον μπορούσες να περιμένεις μια έκπληξη, ακόμα και μια πρόταση -κάτι που για πολλούς νεότερούς του, δεν ισχύει.
Αν και βρετανικής καταγωγής, γεννήθηκε στο Hamilton του Οχάιο του 1943 -το πραγματικό του όνομα ήταν Noel Engel. Έδειξε από μικρή ηλικία κλίση προς τη μουσική και μπήκε στη δισκογραφία μόλις στα 14 (1957), ως Scotty Engel, με το τραγούδι "When Is A Boy A Man". Ενώ όμως

προοριζόταν να ακολουθήσει τα υπόλοιπα εφηβικά είδωλα της εποχής σε στυλ και κατεύθυνση, ως το 1959 που μετακόμισε με τη μητέρα του στο Λος Άντζελες το γούστο του στράφηκε προς την progressive jazz του Stan Kenton, καθώς και στο ευρωπαϊκό σινεμά. Στη συνέχεια, αφού πέρασε ένα διάστημα στους The Routers, συγκρότησε τους The Walker Brothers (1964) μαζί με τον κιθαρίστα και τραγουδιστή John Maus -έκτοτε, θα χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Scott Walker.

Οι Walker Brothers γνώρισαν άμεση επιτυχία, όταν το "Make It Easy Οn Yourself" (1965) τους έστειλε στο #16 των Η.Π.Α. και στο #1 της Βρετανίας και κράτησαν ως το 1967, οπότε και ο Scott Walker στράφηκε προς σόλο μονοπάτια -θα επανασυνδέονταν ωστόσο ξανά την περίοδο 1975/1978.

Παρότι η σόλο καριέρα του Walker τα χρόνια εκείνα κινήθηκε στα πλαίσια της baroque pop της δεκαετίας του 1960 -έστω και αν προκάλεσε τα δεδομένα της, με διάφορους ευφυείς τρόπους- το άλμπουμ Climate Of Hunter του 1984 (Βρετανία #60), έθεσε μια διαφορετική διαδρομή. Παρότι δεν θα έβγαζε άλλο άλμπουμ στη συνέχεια της δεκαετίας, το αναγνωρίζουμε πλέον ως την αρχή της πιο πειραματικής του φάσης, στην οποία τον γνώρισε το νεότερο εναλλακτικό ακροατήριο πρώτα με το Tilt του 1995 (Βρετανία #27) και ύστερα με τις δουλειές του στον 21ο αιώνα. Τελευταία στη διαδρομή αυτή, το κινηματογραφικό soundtrack που πρόσφερε τον Δεκέμβριο του 2018 στην ταινία του Brady Corbet Vox Lux, που προβάλ

λεται αυτές τις μέρες και στα δικά μας σινεμά .
Την είδηση του θανάτου του Scott Walker ανακοίνωσε επισήμως η δισκογραφική του εταιρία 4AD. Η αιτία δεν έχει δημοσιοποιηθεί.

- Πριν καν φανταστούμε το Facebook, το MySpace ήταν ο απόλυτος προορισμός για τη νεολαία των '00s, αλλά και η πρώτη «γεύση» του φαινομένου που τώρα γνωρίζουμε ως social media (μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
Το MySpace ιδρύθηκε το 2003 με έδρα την Καλιφόρνια και το 2006 κατάφερε να είναι ο δημοφιλέστερος ιντερνετικός προορισμός στις Η.Π.Α., ξεπερνώντας ακόμα και την περίφημη μηχανή αναζήτησης της Google.

Η φιγούρα του εικονιζόμενου Tom ήταν η πλέον οικεία στον κόσμο εκείνο, ενώ καλλιτέχνες και μουσικόφιλου ανακάλυπταν μια νέα πλατφόρμα -και για τη δημοσίευση των έργων τους, αλλά και για τη μεταξύ τους επαφή. Το εναλλακτικό ας πούμε κοινό γνωρίζει πολύ καλά ότι από εκεί ξεπήδησαν οι Arctic Monkeys, ένα από τα δημοφιλέστερα γκρουπ των καιρών μας.

Στις υψηλές ταχύτητες της εποχής μας τα χρόνια εκείνα δείχνουν ήδη παλαιολιθικά, ωστόσο ήρθε αυτές τις μέρες να τα θυμίσει η δυσάρεστη είδηση ότι το MySpace έχασε ένα κολοσσιαίο αρχείο με 12 χρόνια μουσικής (ως το 2016, λίγο-πολύ), βίντεο και φωτογραφιών.
Η απώλεια ήταν αποτέλεσμα ατυχήματος, καθώς συνέβη κατά τη μεταφορά δεδομένων από έναν κεντρικό επεξεργαστή. Οι πρώτες επίσημες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για απώλεια περίπου 50.000.000 τραγουδιών, από συνολικά 14.000.000 καλλιτέχνες. Κατά πάσα πιθανότητα, μάλιστα, δεν γίνεται να ανακτηθούν -με αποτέλεσμα το MySpace να έχει ήδη ζητήσει και επισήμως συγγνώμη για το λάθος του.Δεν έλειψαν πάντως και οι καχύποπτες γνώμες. Κάποιοι, δηλαδή, πιστεύουν ότι για το ξεχασμένο πια MySpace (το οποίο εξαγοράστηκε το 2011 από τη διαφημιστική εταιρία Specific Media για πολύ λιγότερα χρήματα από όσα είχε επενδύσει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του) η φιλοξενία 50.000.000 mp3s, στην πλειονότητά τους παλιών, ήταν κάτι που κόστιζε αρκετά -και σε χρόνο, ενδεχομένως και σε χρήμα. Ήταν λοιπόν πρόθυμο να τα ξεφορτωθεί.
Σε κάθε περίπτωση, η είδηση αυτή έρχεται να μας επισημάνει ότι η εποχή του ίντερνετ δεν είναι δίχως τους δικούς της τεχνολογικούς κινδύνους: ό,τι ανεβάζουμε online, σε υπηρεσίες τρίτων, δεν σημαίνει πως θα βρίσκεται εκεί «για πάντα», όπως θέλει ένας διαδικτυακός μύθος. Είναι λοιπόν πάντα χρήσιμο να αποθηκεύουμε.

- Οι 10 δίσκοι του Μαρτίου 2019:

1. Karen O & Danger Mouse – Lux Prima

2. HVOB – Rocco

3. The Cinematic Orchestra – To believe

4. Comet is coming - Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery

5. Dido – Still on my mind

6. The Japanese House – Good at feeling

7. Sigrid – Sucker punch

8. Julia Jacklin – Crushin

9. Bob Mould – Sunshine rock

10. Anteros – When we land

NEW ALBUMS