- Το 1985, ο Miles Davis ήταν ήδη ένας από τους γίγαντες της τζαζ μουσικής, έχοντας πίσω του όλους τους δίσκους εκείνους που συζητήθηκαν και ακόμα συζητιούνται, μένοντας κλασικοί ακόμα και για ακροατές χωρίς ιδιαίτερη σχέση με το είδος.

Παρά ταύτα παρέμενε δημιουργικός, έστω και αν ο πήχης δεν έφτανε πια στα ύψη των παλιότερων εποχών: το άλμπουμ του 1981 The Man With The Hornμπορεί να έδειξε ότι η κριτική τον αντιμετώπιζε ως δεινόσαυρο, όμως το κοινό τον στήριξε, στέλνοντάς τον στο #53 των Η.Π.Α.

Τον Μάιο του 1985, ο Davis βρέθηκε με νέο συμβόλαιο στη Warner Bros. και άρχισε να φτιάχνει έναν δίσκο υπό τον τίτλο Rubberband. Παρά ταύτα, εγκατέλειψε τις ηχογραφήσεις και προσανατολίστηκε προς νέες διαδρομές, οι οποίες τον οδήγησαν τελικά στο άλμπουμ Tutu το 1986 (Η.Π.Α. #141).

Μετά τον θάνατό του το 1991, οι ηχογραφήσεις του Rubberband δεν βρέθηκαν και έτσι θεωρήθηκαν κατεστραμμένες, με το άλμπουμ να μπαίνει στα «χαμένα» της δισκογραφίας.

Όμως ο ανιψιός του Miles Davis, Vince Wilburn Jr. -ο οποίος είχε παίξει σε όσα sessions πρόλαβαν να ολοκληρωθούν- συνέχισε να ψάχνει. Και τελικά βρήκε το μισοτελειωμένο υλικό, επικοινώνησε με τους αρχικούς παραγωγούς Randy Hall & Zane Giles και μαζί ανέλαβαν να ολοκληρώσουν το άλμπουμ. Στον σύνδεσμο παρακάτω, μάλιστα, μπορείτε να ακούσετε το ομώνυμο κομμάτι, μια συνεργασία με την τραγουδίστρια Ledisi.

Το Rubberband είναι πλέον έτοιμο να δει το φως της δημοσιότητας, πράγμα που θα συμβεί στις 6 Σεπτεμβρίου, όταν θα βγει στα δισκοπωλεία από τη Rhino.

- Δυναμική και δίχως περιστροφή ήταν η απάντηση των Radiohead στον hacker που κατάφερε και έβαλε στο χέρι τα 18 Minidiscs τα οποία περιείχαν "The Entire OK Computer Sessions" -όλα δηλαδή τα αδημοσίευτα στούντιο και live βήματα από το 1995 και μετά που οδήγησαν στον εμβληματικό δίσκο του 1997, τα οποία λέγεται πως είχε αρχειοθετήσει ο ίδιος ο Thom Yorke.

Το υλικό αυτό άρχισε να διαρρέει παράνομα στο ίντερνετ τον τελευταίο καιρό, με τους Radiohead να έρχονται τελικά αντιμέτωποι με τον ανοιχτό εκβιασμό: ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο ανώνυμος κάτοχος των Minidiscs ζήτησε 132.380 ευρώ.

Έτσι, οι Radiohead άνοιξαν οι ίδιοι τα αρχεία τους στο κοινό, προσφέροντας μέσω Bandcamp και τις 18 αυτές ώρες μουσικής από τις οποίες προέκυψε το ΟΚ Computer -κάνοντας τους fans τους ανά τον κόσμο ιδιαίτερα ευτυχισμένους. Ό,τι δε κέρδη προκύψουν από αυτό το άνοιγμα, το γκρουπ ανακοίνωσε ότι τα δωρίζει στην περιβαλλοντολογική ομάδα Extinction Rebellion, για την ενίσχυση της δράσης της.

«Αντί να συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε», δήλωσε ο κιθαρίστας των Βρετανών Jonny Greenwood, «αποφασίσαμε να το κάνουμε έτσι. Θα το κρατήσουμε βέβαια μόνο για 18 μέρες. Πάντως εσείς, με μόλις 18 λίρες Αγγλίας μπορείτε να αποφασίσετε μόνοι σας αν έπρεπε να πληρώσουμε τα λύτρα ή όχι». Σε ευρώ μέσω PayPal, η τιμή σε μας βγαίνει στα 26,25 ευρώ.

- Mια ακόμα αξέχαστη βραδιά στο Release Athens!
Γύρω στις 17:30 και με τον ήλιο να καίει δυνατά πάνω από τα κεφάλια μας, οι Ta Toy Boy ανέβηκαν στη σκηνή προκειμένου να ανοίξουν τη συναυλία. Με έντονες επιρροές από τα βρετανικά 80s και από μερικά από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του indie ήχου, το τρίο μας παρέδωσε μεγάλες δόσεις pop-rock μουσικής κι αποδείχθηκε ιδανική επιλογή ως opening act. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, το συγκρότημα έπαιξε καλά και, αν η ζέστη δεν ήταν τόσο έντονη, είμαι σίγουρος πως περισσότερα άτομα θα πλησίαζαν στη σκηνή. Στις 18:15 οι Fontaines D.C. έξι μήνες μετά την παρθενική εμφάνιση στην Αθήνα, βρέθηκαν στη σκηνή του Release Athens Festival και μας παρουσίασαν κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο, "Dogrel". Το "Big", με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία, έπεισε αρκετό κόσμο να σηκωθεί και να εγκαταλείψει τα μικρά σκιερά καταφύγια στα οποία είχε καταφύγει, προκειμένου να δει από κοντά ένα από τα πιο φρέσκα ονόματα της σύγχρονης μουσικής. Σειρά πήραν οι αγαπημένοι μας Morcheeba. Το δίδυμο των αδελφών Godfrey έχει πλέον σπάσει, με τον Paul να έχει αποχωρήσει εδώ και μερικά χρόνια. Όμως, η υπέροχη Skye Edwards και ο Ross Godfrey κρατάνε τη μπάντα σε υψηλά επίπεδα μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς, στους οποίους περιλαμβάνονται ο γιος της Skye στα τύμπανα και ο σύζυγός της στο μπάσο. Πολύ ωραία εμφάνιση από τους Morcheeba, οι οποίοι ξέρουν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι έχουν μια χαρισματική παρουσία πίσω από το μικρόφωνο. Η Skye Edwards ήταν μια star με τα όλα της.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και τα σύννεφα να σκεπάζουν στην Πλατεία Νερού όταν ακούσαμε τις πρώτες νότες από την κιθάρα του Johnny Marr. Ο κιθαρίστας των θρυλικών Smiths έχει κυκλοφορήσει τέσσερα solo άλμπουμ τα οποία μας έχουν δώσει αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια. Το set ξεκίνησε με το "Tracers", από το πιο πρόσφατο "Call The Comet". Επηρεασμένο από το new wave κύμα χτίζει μία γέφυρα ανάμεσα στο σήμερα και στις εποχές που σημάδεψαν τον ήχο του. Εκτός από την επιρροή στη μουσική και τη ντισκόμπαλα που δέσποζε στη σκηνή, τα '80s ήταν παντού τριγύρω μας, με αισθητικό momentum της βραδιάς να αποτελεί το πουκάμισο τύπου Βαρουφάκης του Marr και το απαστράπτον glam ένδυμα του Jack Mitchell πίσω από τα drums. Φυσικά δεν υπάρχουν '80s χωρίς Smiths, με το "Bigmooth Strikes Again" να ξεσηκώνει το κοινό που διψούσε για μία δόση παλιού καλού βιομηχανικού Manchester.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη αν κρίνουμε από το πόσοι είχαν συρρεύσει φορώντας t-shirts "Meat Is Murder" και "The Queen Is Dead".Τα κομμάτια που ακολούθησαν, "Armatopia", "New Dominions" και "Day In Day Out" είναι καινούργια και φάνηκαν να δένουν ωραία στο set, χωρίς όμως να ξετρελαίνουν. Ο Marr εμφανίστηκε ενθουσιώδης, αεικίνητος και προσπάθησε να επικοινωνήσει με το κοινό, λέγοντας, μεταξύ άλλων, πόσο του αρέσει το ελληνικό κοινό και η Ελλάδα. Το ακροατήριο τον αντάμειψε με θερμά χειροκροτήματα και χορό, κυρίως στα κομμάτια των Smiths. Τα "Stop Me If You Think That You’ve Heard This One Before", "Last Night I Dreamt That Someone Loved Me" και "How Soon Is Now?" είναι τα πλέον διαχρονικά και γνωστά τραγούδια της μπάντας και έγιναν συνθήματα για όλους μας, οπότε ήταν αναμενόμενο να αποτελέσουν τις κορυφώσεις της εμφάνισης. Πολύ καλή στιγμή τα cover στα τραγούδια των Electronic, "Getting Away With It" και "Get The Message", και -οποία έκπληξις!- στο δεύτερο ο Marr ανέβασε στη σκηνή τον Bernard Sumner των New Order! Η συνύπαρξη των δύο συγκροτημάτων στο ίδιο line up αποτέλεσε ιδανική αφορμή για να έχουμε ένα μικρό revival του supergroup που είχε τότε παραγνωριστεί. Ευχάριστη σύμπραξη αλλά, ας μη γελιόμαστε, όχι κάτι για το οποίο δεν είχαμε προετοιμαστεί. Αμέσως μετά το "Easy Money" από το "Playland" του 2014 ακολούθησε η πραγματική έκπληξη: το cover του "I Feel You" των Depeche Mode, το οποίο ενθουσίασε τους παρευρισκόμενους και μας κούνησε, δημιουργώντας μία ηλεκτρισμένη αισθησιακή αύρα στον αέρα. Ποιος θα ήταν ο ιδανικός τρόπος για να κλείσει αυτή η εμφάνιση; Μα φυσικά με το "There Is A Light That Never Goes Out", το οποίο ο Johnny Marr μας αφιέρωσε «σε εμάς και σε κανέναν άλλο». Πανζουρλισμός, τραγούδι, αφιερώσεις. Κάπως έτσι έγινε η έξοδος ενός καλλιτέχνη που το ελληνικό κοινό ήθελε πολύ να δει κι εκείνος το αντάμειψε με μία εμφάνιση γεμάτη ενέργεια και νεύρο, άκρως απολαυστική. Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά χώρεσε τις μεγάλες επιτυχίες των Smiths και κομμάτια της ύστερης πορείας του, ενώ εκμεταλλεύτηκε και το γεγονός ότι ο Sumner βρισκόταν στα backstage για να ξαναθυμηθούμε το ηλεκτρονικό του παρελθόν, σε μία κοινή εμφάνιση που σίγουρα δε συνηθίζεται. Φεύγοντας μας χάρισε χαμόγελα και ευχαριστίες για την όμορφη ατμόσφαιρα και αναρωτήθηκε αν θα μπορούσαμε να το επαναλάβουμε. It’s a date, mister Marr.

Ήταν λίγα λεπτά πριν τις 23:00 όταν ακούστηκαν τα πρώτα χτυπήματα από το cymbal του Stephen Morris. Το κοινό μαζεύτηκε ευλαβικά γύρω από τη σκηνή και μπορούσες να διακρίνεις την ποικιλία. Τρεις γενιές ανθρώπων ήρθαν για να δουν από κοντά ένα από τα συγκροτήματα που άλλαξαν μια για πάντα την μουσική πορεία της εναλλακτικής μουσικής. Εκείνοι που έζησαν την post-punk των Joy Division, τα παιδιά της electro και της alt dance σκηνής και οι millenials που κοινωνήσαμε τη μουσική κληρονομιά των σπουδαίων Άγγλων βρεθήκαμε δίπλα-δίπλα και μοιραστήκαμε ιστορίες και αναμνήσεις διαφορετικών εποχών, πάντα με τον ίδιο παρονομαστή, τη συγκίνηση που προκαλεί η μουσική. Το "Singularity" άνοιξε τη βραδιά και έκανε τους πάντες να κουνηθούν, δίνοντας τη σκυτάλη στο "Regret" από το πιο παρεξηγημένο και εμπορικό άλμπουμ των New Order, "Republic".Μετά το "Restless", πάλι από το "Music Complete" ο Sumner μας ρώτησε αν είμαστε fan των Joy Division. Το εμφατικό "yes" δεν μπορούμε να πούμε ότι δε το περιμέναμε, κρίνοντα-και πάλι- από τις ενδυματολογικές επιλογές μίας μεγάλης μερίδας του κοινού. Μπορεί στον «έξω κόσμο» η επιλογή ενός t-shirt συγκροτήματος να μη ταυτίζεται απαραίτητα με τις μουσικές επιλογές του ατόμου (βλέπε το κακό με τους Ramones και τους Kiss) αλλά σε ένα τέτοιο live κάτι σημαίνει. Ο ίδιος ο τραγουδιστής της μπάντας μας έδειξε το μπλουζάκι του, με το εξώφυλλο του "Unknown Pleasures" και μας υπενθύμισε ότι φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κυκλοφορία του θρυλικού δίσκου, λέγοντας ότι θα παίξουν κάποια κομμάτια από αυτή τη μπάντα στην οποία έπαιζε όταν ήταν νέος. "She’s Lost Control Again" και στην οθόνη πίσω από τη μπάντα βλέπουμε ασπρόμαυρα πλάνα με σημαίες να κυματίζουν και ανδρείκελα.

Η ιδιαίτερη και λίγο spooky αισθητική στο οπτικό κομμάτι ταίριαζε εξαιρετικά με τους νευρώδεις και σκοτεινούς ήχους των Joy Division, οι οποίοι συνεχίστηκαν με τις εκτελέσεις των "Shadowplay" και "Transmission". Ο κόσμος τραγουδούσε συνεχώς και δεν έχανε στίχο, ενώ στις γιγαντοοθόνες βλέπαμε, μεταξύ άλλων, τη γνωστή φυσιογνωμία του Ian Curtis. Η συνέχεια ήταν πιο χορευτική, επιστρέφοντας στο μουσικό πεδίο των New Order. Η χαρακτηριστική μελλόντικα και η μελωδικότητα του "Your Silent Face" μας έβαλαν σε ονειρικό κλίμα κάτω από το φως του -σχεδόν- γεμάτου φεγγαριού και το "Bizarre Love Triangle" μας έβαλε με τη σειρά του σε trance. H party στιγμή της βραδιάς περιελάμβανε ορισμένες από τις γνωστότερες συνθέσεις των New Order: "The Perfect Kiss", "True Faith", "Temptation" και φυσικά "Blue Monday"! Ο ενθουσιασμός διάχυτος και ο κόσμος χόρευε μανιωδώς, με τους μουσικούς επί σκηνής να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Σίγουρα η φωνή του Sumner δεν είναι όπως ήταν, αλλά ποτέ δε συγκρινόταν με άλλες κρυστάλλινες φωνές της rock. Το πάθος, όμως, περίσσευε, το ίδιο και η διάθεση να βλέπει τον κόσμο να περνάει καλά. Μετά από την πρώτη τους αποχώρηση οι New Order ξανανέβηκαν στη σκηνή για να μας

αποχαιρετήσουν με τα δύο γνωστότερα κομμάτια των Joy Division. "Atmosphere" και "Love Will Tear Us Apart", με τον Ian Curtis να εμφανίζεται πάλι στις οθόνες και το κοινό να τραγουδά ρυθμικά τα δύο κομμάτια που άλλαξαν το ρου της εναλλακτικής μουσικής. Οι ευχαριστίες ήταν εγκάρδιες, το χειροκρότημα συνεχές και μία βαθιά υπόκλιση είναι απαραίτητη προς αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς. Είχαμε την τύχη να απολαύσουμε ένα φοβερό set με σεβασμό στο "Unknown Pleasures" και στο καινοτόμο έργο των New Order. "Joy Division Forever" ήταν το μήνυμα που εμφανιζόταν στην οθόνη ενώ αποχωρούσαμε από τη συναυλία που ενδέχεται να αποδειχτεί η καλύτερη του καλοκαιριού. New Order Forever, κυρίες και κύριοι!

- Ένα «χαμένο» άλμπουμ του Miles Davis με τίτλο "Rubberband" αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 6 Σεπτεμβρίου.

Το LP ηχογραφήθηκε το 1985 στα Ameraycan Studios του Los Angeles σε παραγωγή των Randy Hall και Zane Giles.

Το εν λόγω άλμπουμ αφέθηκε «στην άκρη» όταν ο μεγάλος μουσικός ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις του "Tutu" και ολοκληρώθηκε μετά από 30 χρόνια από τους αρχικούς παραγωγούς και τον ανιψιό του Davis, o οποίος έπαιζε ντραμς και στις αρχικές ηχογραφήσεις.

NEW ALBUMS

- Baroness – Gold and grey