musiconline: 23- 9 – 2019 : Η μουσική ενημέρωση της εβδομάδας

-->

- Ήθελαν δεν ήθελαν οι κάτοικοι της Βουδαπέστης, εμπέδωσαν το "Deutschland" των Rammstein όσο και οι πιο αφοσιωμένοι fans της γερμανικής μπάντας την προηγούμενη εβδομάδα.

Οι αρχές της ουγγρικής πρωτεύουσας έλαβαν πλήθος διαμαρτυριών για έναν «έντονο θόρυβο», που κράτησε πολλούς ξάγρυπνους τη νύχτα της προηγούμενης Δευτέρας.

Όπως αποδείχθηκε, κάποιος τεχνικός στο υπό κατασκευή γήπεδο Puskás Aréna (έχει το όνομα του θρυλικού Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος είναι βέβαια καλά γνώριμος στους Έλληνες φίλους του ποδοσφαίρου) είχε διαλέξει το "Deutschland" των Rammstein για να τεστάρει τα ηχεία του σταδίου και το είχε προγραμματίσει να παίζει στο repeat, σε μεγάλη ένταση. Από τεχνικό λοιπόν λάθος, το τραγούδι άρχισε να παίζει ενώ πια είχαν φύγει όλοι οι εργάτες από τον χώρο, με αποτέλεσμα να

συνεχίσει μέχρι το επόμενο πρωί που ξαναβρέθηκαν εκεί για δουλειά. Η κατασκευαστική εταιρεία ζήτησε συγγνώμη από τους κατοίκους της Βουδαπέστης με επίσημη ανακοίνωση. Η αστυνομία έκανε αυστηρές συστάσεις, ωστόσο εφόσον όλα οφείλονταν σε τεχνικό λάθος δεν έγιναν συλλήψεις για διατάραξη κοινής ησυχίας.

- Γέννημα-θρέμμα της Βαλτιμόρης, ο Ric Ocasek έμελλε να πάρει τις κρίσιμες αποφάσεις για τη ζωή του στο Κλίβελαντ του Οχάιο, όπου μετακόμισε με την οικογένειά του στα 16: παράτησε το πανεπιστήμιο και κυνήγησε το όνειρο της μουσικής.

Το πρώτο γκρουπ λεγόταν ID Nirvana και έδρασε στα φοιτητικά στέκια γύρω από το Ohio State University το 1968. Αλλά η καθοριστική στιγμή ήταν ο σχηματισμός των Cars το 1976, όταν πλέον ο Ocasek βρισκόταν στη Βοστώνη: ως το 1988, οπότε διαλύθηκαν, κέρδισαν κοινό και κριτικούς, αφήνοντας πίσω τους επιτυχίες σαν το "Drive" (Η.Π.Α. #3, Βρετανία #4), το Shake It Up (Η.Π.Α. #4) ή το "My Best Friend's Girl" (Η.Π.Α. #35, Βρετανία #3). Οι Cars επανασυνδέθηκαν το διάστημα 2010-2011 και επέστρεψαν μάλιστα στη δισκογραφία, ενώ έκαναν ένα ακόμα σύντομο reunion το 2018. Στο μεταξύ, ο Ocasek είχε λανσάρει μια σόλο καριέρα ήδη από το 1982, με τελευταίο σταθμό το άλμπουμ Nexterday του 2005.

Όπως ανακοινώθηκε από τον αμερικάνικο Τύπο, ο Ric Ocasek βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη τα ξημερώματα, από την πρώην γυναίκα του. Ήταν 75 ετών και οι πρώτες εκτιμήσεις της αστυνομίας είναι ότι πέθανε από φυσικά αίτια.

- Ο Eddie Money έβγαλε φέτος δίσκο μετά από 12 χρόνια και τον ονόμασε μάλιστα και Brand New Day, ωστόσο φαίνεται να γνώριζε ότι γι' αυτόν ήταν το τέλος της διαδρομής: τον Αύγουστο αποκάλυψε ότι ήταν βαριά άρρωστος από καρκίνο στον οισοφάγο και την προηγούμενη Παρασκευή πέθανε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες, σε ηλικία 70 ετών. Μεγαλωμένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, σε οικογένεια αστυνομικών, ξεκίνησε αρχικά ακολουθώντας τα επαγγελματικά βήματα του πατέρα και του παππού του, υπηρετώντας στο

περίφημο από ταινίες και σίριαλ NYPD (New York City Police Department). Όμως μέσα σε 2 χρόνια είχε καταλάβει ότι ήταν κάτι που δεν του ταίριαζε: παραιτήθηκε το 1968 και μετακόμισε στο Berkeley της Καλιφόρνια, κυνηγώντας τα μουσικά του όνειρα.

Εκεί άφησε το πραγματικό του όνομα (Edward Mahoney) για το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Eddie Money. Από τα μικρά club βρέθηκε σύντομα στη δισκογραφία, χτίζοντας μια ανθηρή καριέρα, που τον έκανε όνομα στο αμερικάνικο ράδιο και του απέφερε 23 top-100 επιτυχίες, από το 1978 ως το 1992. Μεγαλύτερη ανάμεσά τους το "Take Me Home Tonight" από τον δίσκο Can't Hold Back, το οποίο παίχτηκε και στην Ελλάδα κατά τα 1980s (Η.Π.Α. #4, Καναδάς #15, Δυτική Γερμανία #59).

- H Florence Welch περπατάει σε δίπολα, με τα πόδια της γυμνά και τα μυώδη άκρα της να σκοντάφτουν σε έναν παγανιστικό χορό, ο οποίος παντρεύει το θηλυκό με το αρσενικό, την πολυτέλεια με τη λιτότητα και την εσωτερικότητα με την εκρηκτικότητα. Η μουσική της μιλάει συχνά για τις γυναίκες και τον μυστικισμό που έχουν γεννήσει ανά τους αιώνες· επικοινωνεί με συμβολισμούς και εικόνες και, ως άλλη Γκουίνεβιρ, τινάζει την άλυκή της χαίτη αψηφώντας τους μύθους που τη θέλουν επικίνδυνη μαυλίστρα. Πείθοντάς μας πως το μόνο ξόρκι που την αφορά να πλέξει, είναι αυτό της ομόνοιας και της κατανόησης. Όπως έδειξε αυτή η δεύτερή της (τριήμερη) επίσκεψη στην Ελλάδα, η Αγγλίδα καλλιτέχνις φαίνεται να πιστεύει πραγματικά στην ενεργειακή συνθήκη που χτίζει με το κοινό της, δίνοντας γη και ύδωρ για να κρατήσει άσβεστη την προσοχή του ακροατηρίου –από την αρχή μέχρι το τέλος μιας βραδιάς. Ούσα βετεράνος πλέον των live εμφανίσεων, η «Flossy» ξέρει καλά πώς να συντονίζει τα πλήθη στις εκκεντρικές της συχνότητες, μέσα από παραμύθια για σκοτεινιά και αναγέννηση. Μέσα σε όλα αυτά, επιτάσσει μία διαφορετική θεώρηση της συναυλίας, οδηγώντας το κοινό μακριά από τις οθόνες των κινητών του, ως άλλος αναλογικός προφήτης· ώστε να αφήσουμε πίσω τις συνήθειες που μας αποσπούν από το παρόν. Και η αλήθεια είναι πως ακολουθεί το παράδειγμα που η ίδια δίνει. Με μία παιδική παραίτηση εγκαταλείπει τα δεσμά της και οργώνει τον χώρο, ανυπόδητη και ελεύθερη, αφήνοντας πίσω της περιορισμούς κι επιταγές. Σαν μοντέρνα μεσσιανική φιγούρα καβαλάει τα κάγκελα και αφήνεται

στο άγγιγμα των ακολούθων της, ακουμπάει το μέτωπό της στο δικό τους και τους γιατρεύει από τον συλλογικό πόνο της ύπαρξης. Έναν πόνο που μας διαβεβαιώνει ότι έχει βιώσει βαθιά και η ίδια.

Η συναυλία στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου μπορεί να στερούνταν του ενεργειακού πεδίου του Ηρωδείου, αλλά έδινε τον χώρο στην πύρινη φιγούρα της Welch να τιναχτεί σε κάθε άκρη της σκηνής, να στροβιλιστεί μέσα στα αέρινα ρούχα της και να συντονίσει ένα τεράστιο πλήθος κόσμου σε μία συλλογική ανάσα, η οποία εισέπνεε τα λόγια της μουσικού και εξέπνεε τα πάθη του. Αν και ο θεματικός άξονας της συναυλίας κινήθηκε στον χώρο του πρόσφατου υλικού, κέντρο βάρους του παρέμεινε το σαφώς δυνατότερο υλικό των δύο πρώτων Florence + The Machine δίσκων, δείγματα ξεκάθαρα ανώτερης μουσικής γραφής.

Όταν οι προβολείς έσβησαν και τα σκληρά, άψυχα φώτα του γηπέδου ταρακούνησαν τις χιλιάδες κόσμου από το υπνωτικό της ξόρκι, ένα πράγμα έμεινε να ανασαίνει ανάμεσα στα πατημένα πέταλα από τα πλαστικά λουλούδια και τις σκισμένες, φτηνές μουσελίνες: το μήνυμα ελπίδας που κοινωνεί η τραγουδίστρια. Και παρότι η ελπίδα είναι εύθραυστο πράγμα, η Florence Welch μοιάζει να βρίσκεται πάντα εκεί, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα με τον ακράτητο άνεμο που βγαίνει από τα πνευμόνια της.

NEW ALBUMS

- Liam Gallagher – Why me? Why not.