Και αυτή είναι μια ματιά σε 10 ελληνικούς δίκους που ξεχωρίσαμε το 2010.
1. Μονικα – ExitΣτο “Exit”, η Monika ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε με το πρώτο της άλμπουμ, με μια φιλόδοξη παραγωγή που σφύζει από μελωδικότητα, γνήσιο συναίσθημα και αιχμηρές αναφορές. Στο “Not Enough”, την πιο ηλεκτρονική στιγμή της, χρησιμοποιεί τη Νέα Υόρκη σαν μητροπολιτικό σύμβολο γεμάτο αντιθέσεις με αποκορύφωμα μια λυτρωτική οπερατική άρια, στο “Yes I Do” δίνει την πρωτοκαθεδρία στο μπουζούκι αγκαλιάζοντας τις εγχώριες επιρροές της, στο “Never” δημιουργεί την πρώτη της καθαρόαιμη ερωτική μπαλάντα, ενώ το “Ça Commence Bien”, το οριοθετεί με έναν γαλλικό, σχεδόν κινηματογραφικό, διάλογο. Χρησιμοποιώντας πλούσιες ενορχηστρώσεις, όπως στο ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ και στο πρώτο single " Show me, come on" για να αφηγηθεί τις πιο μύχιες σκέψεις της, η Monika ισορροπεί ανάμεσα στη μουσική πολυ-συλλεκτικότητα και την προσωπική εξομολόγηση με την ελπίδα ότι θα αγγίξει όσους περισσότερους ακροατές μπορεί, μακριά από ελιτισμούς και περιοριστικές ταμπέλες. Η μοναδική ταμπέλα του “Exit” είναι αυτή που μας παροτρύνει να αφεθούμε ελεύθεροι μπροστά στις προκλήσεις της ζωής – και βρίσκεται στο εξώφυλλο.
2. ROUS-SELFTITLED
Με επιρροές από το πάνθεον της rock – δηλαδή από Bob Dylan και Beatles μέχρι Radiohead – και μεγάλη αγάπη για τη folk (ιδιαίτερα για τον αδικοχαμένο Elliott Smith, τον Tim Buckley και τον Woody Guthrie) και την indie folk (Iron & Wine), ο Rous (κατά κόσμον Γιώργος Γεωργιάδης) φιλτράρει τα ακούσματά του για να δημιουργήσει ένα προσωπικό είδος rock, ακατέργαστο και απέριττο. Στη μουσική και τους στίχους του είναι απλός αλλά αυθόρμητος και αυθεντικός, προσέχοντας να αποφύγει «τις παγίδες του έντεχνου», όπως λέει, «να μην είμαι γλυκανάλατος και κλαψιάρης.» Πίσω από το χαρούμενο ρυθμό του «Εξαιρέσεις», ο Rous τραγουδάει για τους πιο βασανιστικούς έρωτες, τους ανεκπλήρωτους, και το πώς τους εγκαταλείπουμε γιατί καμιά φορά πιστεύουμε ότι δεν προλαβαίνουμε να τους ζήσουμε. Αυτή η γλυκόπικρη φιλοσοφία θυμίζει την περίφημη ατάκα του John Lennon ότι η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με άλλα σχέδια.
3. My Wet Calvin - All Great EventsΟι My Wet Calvin καταθέτουν το “All Great Events”, μια συλλογή επανεκτελέσεων και νέων συνθέσεων που εκτείνεται σε shoegaze ηχοτοπία και ονειρικές pop-rock ατμόσφαιρες πολλαπλών επιπέδων κιθάρας, drums, λευκού θορύβου, electro backing και εύθραυστων φωνητικών.
Το συγκρότημα, που αποτελείται από τον Άρη και το Λεωνίδα, ξεκίνησε την αντισυμβατική πορεία του το 2004 ως μια τολμηρή ματιά προς τις άλλες τέχνες η οποία εξερευνά το χωρικό και αισθητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να υπάρχει και να μεταμορφώνεται η μουσική. Άφησαν γρήγορα τη σφραγίδα τους χάρη στις εκκεντρικές, πρωτότυπες επί σκηνής εμφανίσεις τους στις οποίες μεταμφιέζονται συνήθως σε ζώα (ή σπίτια ή γλάστρες ή ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι) όχι ως αντιπερισπασμό, αλλά ως αισθητικό συμπλήρωμα. Παρόλα αυτά πάντα κατάφερναν να διατηρούν την προσοχή επικεντρωμένη στη μουσική τους, την οποία μοιράζονταν με το κοινό σε συλλεκτικά πλέον χειροποίητα EP δικής τους κατασκευής που διέθεταν δωρεάν στο τέλος της κάθε συναυλίας τους. Ακόμα και τώρα, περνώντας στη μαζική παραγωγή, φρόντισαν κάθε αντίτυπο του πρώτου τους δίσκου να έχει από ένα διαφορετικό εξώφυλλο, βαμμένο με σπρέι από τους ίδιους και όσους βρέθηκαν στο SIX D.O.G.S. την εβδομάδα έκθεσης των λευκών εξωφύλλων.
4. Marietta-Fafouti-Try a little romanceΗ περίπτωση της Φαφούτη είναι νομίζω, πρωτίστως, η περίπτωση μιας συνθέτριας. Που μπορεί και να τραγουδάει καλά, όντας σε απόλυτη σύμπνοια με τη δροσιά και την αισιοδοξία των μελωδιών της, ή τη μελαγχολία κάποιων από τις μπαλάντες της. Σαφώς και έχει παίξει ρόλο η θαυμάσια ενορχήστρωση (δουλειά της ίδιας) στις εσωτερικές ισορροπίες του άλμπουμ, όπως και η ευφυής παραγωγή του Νίκου Αγγλούπα (Ottomo). Όμως πάνω από όλα στέκουν οι μελωδίες. Μπορεί να είναι αγγλόφωνο το περιβάλλον, όμως τέτοια ποπ έχει να ακουστεί στην Ελλάδα από το Νέο Κύμα –εκείνη την τόσο υποτιμημένη (λόγω της επέλασης του πολιτικού τραγουδιού), βραχύβια και ακόμα αχαρτογράφητη επαρκώς απόπειρα να δημιουργηθεί μια ατόφια ελληνική ποπ σκηνή, δίχως διαγωνισμούς για το ποιος θα μηρυκάσει καλύτερα τα αγγλοσαξονικά ρεύματα. Έχουμε ακούσει κι άλλους ωραίους ποπ δίσκους από Έλληνες δημιουργούς κατά καιρούς, αλλά με το Try A Little Romance είναι η πρώτη φορά που το μυαλό μου γύρισε πίσω στη Χωματά, στην Αστεριάδη και σε εκείνη την «ελαφρότητα», η οποία κρατούσε όμως ασφαλείς αποστάσεις από την απλοϊκότητα. Εκείνο το νήμα ξαναπιάνει η Μαριέττα Φαφούτη με τραγούδια όπως το “Don’t Stop”, το “Girl Who Loved The Rain”, το “I Can Forget”, το “La La La” ή το εναρκτήριο “Ouverture”. Δίχως indie λοξοδρομήσεις ή νεοέντεχνες κολακείες.
5. Παύλος Παυλίδης and the B – Movies – Αυτό το πλοίο που δεν φτάνει.Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies επιστρέφουν με τον ολοκαίνουργιο δίσκο τους με τίτλο
«Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει».
Το άλμπουμ αναμένεται ήδη με μεγάλη ανυπομονησία από την παλιά και νέα φρουρά των fans του Παύλου Παυλίδη και δεν απογοητεύει με τις συναρπαστικές ροκ συνθέσεις του
που προστίθενται αυτομάτως στις κλασικές στιγμές του γκρουπ.
6. Electric Litany – How to be a child & win the warΈνα συγκρότημα που λέγεται Electric Litany και αποτελείται από τον Αλέξανδρο Μιάρη ή Μίαρη από την Ελλάδα (κιθάρα, πιάνο, τσέλο, σύνθι, τραγούδι), τον Duane Petrovich από το Τέξας (μπάσο) και τον Richard Simic (ντραμς, κρουστά, κρητικό λαούτο) από το Ντέβονσάιαρ της Αγγλίας κυκλοφόρησε τον δίσκο με τίτλο "Ηow to be a child and win the war". Εξαιρετικό!!
7. Abbie Gale- No inspirationΟι Αbbie Gale επιστρέφουν με το τρίτο τους άλμπουμ, "No Inspiration", που θα κυκλοφορήσει στις 25 Οκτωβρίου. Tο άλμπουμ είναι διαθέσιμο για προπαραγγελίες από το online shop της Inner Ear.
Ακούστε το "Mind The Gap" και "Born to Be a Star"
Οι Abbie Gale έχουν χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της εγχώριας indie μουσικής σκηνής. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του “2”, το group επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο, “No Inspiration”, ένα album στο οποίο οι μελωδίες έρχονται αντιμέτωπες με εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, χωρίς να λείπουν τα γνώριμα δυναμικά και νευρώδη ξεσπάσματα, ενώ η φωνή της Evira προσθέτει συναισθηματικό βάθος ακόμα και στους πιο απλούς στίχους.
8. Playground Noise - Playground Noise
Ενώ οι έτεροι νεοφώτιστοι της Inner Ear, Electric Litany, χρησιμοποίησαν το studio ως όργανο, με έναν τρόπο που δεν είχαμε ξανακούσει εντός συνόρων (διότι τελικά και δαύτοι εκτός συνόρων πράττουν, είναι και έρχονται από), οι Playground Noise μας υπενθυμίζουν και αυτοί με τη σειρά τους -παρότι με ηπιότερο τρόπο- ότι για κάθε νέο στουντιακό software που ανακαλύπτεται και λατρεύεται σαν θεός, κλείνει και ένα πραγματικό studio (κατά το για κάθε σχολείο που κλείνει, ανοίγει και μια φυλακή, αλλά απέτυχε τελικά η παρομοίωση...). Και ειδικά στα καθ' ημάς όλα αυτά δεν είναι αμελητέες προφάσεις για να μην μιλήσουμε για το ψητό. Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε τώρα αριστουργήματα του εγχώριου ροκ, που κατ' ουσίαν δεν "ακούστηκαν" ποτέ όπως έπρεπε, διότι έξω από το στούντιο περίμενε η Σάσα Βούλα να ηχογραφήσει τα τσιφτετέλια της και ο μηχανικός ήχου τσιφτετέλια ήξερε να μιξάρει ο άνθρωπος, τσιφτετελάτο το απέδωσε και το ροκ και χαμένο σε ένα μπουντρούμι ηχητικής άρνησης, λες και επρόκειτο να ακουστεί ξαφνικά και εκεί η φωνή της Σάσας (Βούλας).
9. Mary’s Flower Superhead – SwayΟι MaryΆs Flower Superhead είναι τρεις φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, που εξοπλισμένοι με μια κιθάρα, ένα μπάσο και drums, παίζουν στυλάτη indie rock που μοιάζει να ξεπήδησε από ένα ψαγμένο μπαράκι της Lower East Side και όχι από τη διπλανή πόρτα. Ο ζόρικος, κοφτερός κιθαριστικός ήχος τους είναι η ραχοκοκκαλιά του δεύτερου δίσκου τους «Sway» -- ένας ήχος που διαπερνάει τα τραγούδια άλλοτε πιο πειραγμένος, άλλοτε πιο «βρώμικος» και άλλοτε απλώς καταιγιστικός. Η μουσική των MaryΆs Flower Superhead μπορεί να εκπληρώσει όποιο ρόλο θέλει να της δώσει εκείνος που θα πατήσει το play: ελίσσεται με άνεση μεταξύ Interpol, Klaxons, Maximo Park και Green Day και χορεύεται όσο ασυναίσθητα αγαπιέται.
10. The boy – ΚουστουμάκιΟ The Boy επιλέγει να μιλήσει εδώ, με κύριο άξονα τη σύγχρονη Αθήνα, για το σκοτεινό πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας. Ο στίχος του είναι τολμηρός και αιχμηρός, δε φοβάται να μπει σε χωράφια που θα προκαλέσουν ή και θα απωθήσουν τον ακροατή (“Τρίβω τις ρώγες. Καυλώνω. Χύνω στο Πάτωμα. Λερώνω” στο Φαίνομαι Τόσο Όμορφος ή “Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Να σας χτυπάω δυνατά... και να σας διαλύω” στο Τσεκούρι). Οι μελωδίες του από την άλλη μοιάζουν άλλοτε να πατούν γερά πάνω σε συνθέτες όπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκης, χρησιμοποιώντας ακόμα και τον ζεϊμπέκικο ρυθμό, και άλλοτε να προσπαθούν απλώς να συνοδεύσουν τα λόγια με οποιοδήποτε «κόστος». Ο ήχος χτίζεται από πιάνο, μπάσο, τύμπανα, προγραμματισμό και κάποιες κιθάρες – ο The Boy μοιράζεται την παραγωγή με τον callmelazy. Ο κόμβος του δίσκου είναι σίγουρα το Είμαι Αυτός όπου ο Βούλγαρης βγαίνει μια βόλτα στο αθηναϊκό μετρό παρέα με το φάντασμα των Στέρεο Νόβα. Αλλά και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται σε καλό επίπεδο και δημιουργούν ένα σύνολο το οποίο πρέπει να ακούσεις ολόκληρο ώστε να το αφομoιώσεις.
1. Μονικα – ExitΣτο “Exit”, η Monika ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε με το πρώτο της άλμπουμ, με μια φιλόδοξη παραγωγή που σφύζει από μελωδικότητα, γνήσιο συναίσθημα και αιχμηρές αναφορές. Στο “Not Enough”, την πιο ηλεκτρονική στιγμή της, χρησιμοποιεί τη Νέα Υόρκη σαν μητροπολιτικό σύμβολο γεμάτο αντιθέσεις με αποκορύφωμα μια λυτρωτική οπερατική άρια, στο “Yes I Do” δίνει την πρωτοκαθεδρία στο μπουζούκι αγκαλιάζοντας τις εγχώριες επιρροές της, στο “Never” δημιουργεί την πρώτη της καθαρόαιμη ερωτική μπαλάντα, ενώ το “Ça Commence Bien”, το οριοθετεί με έναν γαλλικό, σχεδόν κινηματογραφικό, διάλογο. Χρησιμοποιώντας πλούσιες ενορχηστρώσεις, όπως στο ομότιτλο τραγούδι του άλμπουμ και στο πρώτο single " Show me, come on" για να αφηγηθεί τις πιο μύχιες σκέψεις της, η Monika ισορροπεί ανάμεσα στη μουσική πολυ-συλλεκτικότητα και την προσωπική εξομολόγηση με την ελπίδα ότι θα αγγίξει όσους περισσότερους ακροατές μπορεί, μακριά από ελιτισμούς και περιοριστικές ταμπέλες. Η μοναδική ταμπέλα του “Exit” είναι αυτή που μας παροτρύνει να αφεθούμε ελεύθεροι μπροστά στις προκλήσεις της ζωής – και βρίσκεται στο εξώφυλλο.
2. ROUS-SELFTITLED
Με επιρροές από το πάνθεον της rock – δηλαδή από Bob Dylan και Beatles μέχρι Radiohead – και μεγάλη αγάπη για τη folk (ιδιαίτερα για τον αδικοχαμένο Elliott Smith, τον Tim Buckley και τον Woody Guthrie) και την indie folk (Iron & Wine), ο Rous (κατά κόσμον Γιώργος Γεωργιάδης) φιλτράρει τα ακούσματά του για να δημιουργήσει ένα προσωπικό είδος rock, ακατέργαστο και απέριττο. Στη μουσική και τους στίχους του είναι απλός αλλά αυθόρμητος και αυθεντικός, προσέχοντας να αποφύγει «τις παγίδες του έντεχνου», όπως λέει, «να μην είμαι γλυκανάλατος και κλαψιάρης.» Πίσω από το χαρούμενο ρυθμό του «Εξαιρέσεις», ο Rous τραγουδάει για τους πιο βασανιστικούς έρωτες, τους ανεκπλήρωτους, και το πώς τους εγκαταλείπουμε γιατί καμιά φορά πιστεύουμε ότι δεν προλαβαίνουμε να τους ζήσουμε. Αυτή η γλυκόπικρη φιλοσοφία θυμίζει την περίφημη ατάκα του John Lennon ότι η ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος με άλλα σχέδια.
3. My Wet Calvin - All Great EventsΟι My Wet Calvin καταθέτουν το “All Great Events”, μια συλλογή επανεκτελέσεων και νέων συνθέσεων που εκτείνεται σε shoegaze ηχοτοπία και ονειρικές pop-rock ατμόσφαιρες πολλαπλών επιπέδων κιθάρας, drums, λευκού θορύβου, electro backing και εύθραυστων φωνητικών.
Το συγκρότημα, που αποτελείται από τον Άρη και το Λεωνίδα, ξεκίνησε την αντισυμβατική πορεία του το 2004 ως μια τολμηρή ματιά προς τις άλλες τέχνες η οποία εξερευνά το χωρικό και αισθητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να υπάρχει και να μεταμορφώνεται η μουσική. Άφησαν γρήγορα τη σφραγίδα τους χάρη στις εκκεντρικές, πρωτότυπες επί σκηνής εμφανίσεις τους στις οποίες μεταμφιέζονται συνήθως σε ζώα (ή σπίτια ή γλάστρες ή ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι) όχι ως αντιπερισπασμό, αλλά ως αισθητικό συμπλήρωμα. Παρόλα αυτά πάντα κατάφερναν να διατηρούν την προσοχή επικεντρωμένη στη μουσική τους, την οποία μοιράζονταν με το κοινό σε συλλεκτικά πλέον χειροποίητα EP δικής τους κατασκευής που διέθεταν δωρεάν στο τέλος της κάθε συναυλίας τους. Ακόμα και τώρα, περνώντας στη μαζική παραγωγή, φρόντισαν κάθε αντίτυπο του πρώτου τους δίσκου να έχει από ένα διαφορετικό εξώφυλλο, βαμμένο με σπρέι από τους ίδιους και όσους βρέθηκαν στο SIX D.O.G.S. την εβδομάδα έκθεσης των λευκών εξωφύλλων.
4. Marietta-Fafouti-Try a little romanceΗ περίπτωση της Φαφούτη είναι νομίζω, πρωτίστως, η περίπτωση μιας συνθέτριας. Που μπορεί και να τραγουδάει καλά, όντας σε απόλυτη σύμπνοια με τη δροσιά και την αισιοδοξία των μελωδιών της, ή τη μελαγχολία κάποιων από τις μπαλάντες της. Σαφώς και έχει παίξει ρόλο η θαυμάσια ενορχήστρωση (δουλειά της ίδιας) στις εσωτερικές ισορροπίες του άλμπουμ, όπως και η ευφυής παραγωγή του Νίκου Αγγλούπα (Ottomo). Όμως πάνω από όλα στέκουν οι μελωδίες. Μπορεί να είναι αγγλόφωνο το περιβάλλον, όμως τέτοια ποπ έχει να ακουστεί στην Ελλάδα από το Νέο Κύμα –εκείνη την τόσο υποτιμημένη (λόγω της επέλασης του πολιτικού τραγουδιού), βραχύβια και ακόμα αχαρτογράφητη επαρκώς απόπειρα να δημιουργηθεί μια ατόφια ελληνική ποπ σκηνή, δίχως διαγωνισμούς για το ποιος θα μηρυκάσει καλύτερα τα αγγλοσαξονικά ρεύματα. Έχουμε ακούσει κι άλλους ωραίους ποπ δίσκους από Έλληνες δημιουργούς κατά καιρούς, αλλά με το Try A Little Romance είναι η πρώτη φορά που το μυαλό μου γύρισε πίσω στη Χωματά, στην Αστεριάδη και σε εκείνη την «ελαφρότητα», η οποία κρατούσε όμως ασφαλείς αποστάσεις από την απλοϊκότητα. Εκείνο το νήμα ξαναπιάνει η Μαριέττα Φαφούτη με τραγούδια όπως το “Don’t Stop”, το “Girl Who Loved The Rain”, το “I Can Forget”, το “La La La” ή το εναρκτήριο “Ouverture”. Δίχως indie λοξοδρομήσεις ή νεοέντεχνες κολακείες.
5. Παύλος Παυλίδης and the B – Movies – Αυτό το πλοίο που δεν φτάνει.Ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies επιστρέφουν με τον ολοκαίνουργιο δίσκο τους με τίτλο
«Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει».
Το άλμπουμ αναμένεται ήδη με μεγάλη ανυπομονησία από την παλιά και νέα φρουρά των fans του Παύλου Παυλίδη και δεν απογοητεύει με τις συναρπαστικές ροκ συνθέσεις του
που προστίθενται αυτομάτως στις κλασικές στιγμές του γκρουπ.
6. Electric Litany – How to be a child & win the warΈνα συγκρότημα που λέγεται Electric Litany και αποτελείται από τον Αλέξανδρο Μιάρη ή Μίαρη από την Ελλάδα (κιθάρα, πιάνο, τσέλο, σύνθι, τραγούδι), τον Duane Petrovich από το Τέξας (μπάσο) και τον Richard Simic (ντραμς, κρουστά, κρητικό λαούτο) από το Ντέβονσάιαρ της Αγγλίας κυκλοφόρησε τον δίσκο με τίτλο "Ηow to be a child and win the war". Εξαιρετικό!!
7. Abbie Gale- No inspirationΟι Αbbie Gale επιστρέφουν με το τρίτο τους άλμπουμ, "No Inspiration", που θα κυκλοφορήσει στις 25 Οκτωβρίου. Tο άλμπουμ είναι διαθέσιμο για προπαραγγελίες από το online shop της Inner Ear.
Ακούστε το "Mind The Gap" και "Born to Be a Star"
Οι Abbie Gale έχουν χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της εγχώριας indie μουσικής σκηνής. Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του “2”, το group επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο, “No Inspiration”, ένα album στο οποίο οι μελωδίες έρχονται αντιμέτωπες με εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, χωρίς να λείπουν τα γνώριμα δυναμικά και νευρώδη ξεσπάσματα, ενώ η φωνή της Evira προσθέτει συναισθηματικό βάθος ακόμα και στους πιο απλούς στίχους.
8. Playground Noise - Playground Noise
Ενώ οι έτεροι νεοφώτιστοι της Inner Ear, Electric Litany, χρησιμοποίησαν το studio ως όργανο, με έναν τρόπο που δεν είχαμε ξανακούσει εντός συνόρων (διότι τελικά και δαύτοι εκτός συνόρων πράττουν, είναι και έρχονται από), οι Playground Noise μας υπενθυμίζουν και αυτοί με τη σειρά τους -παρότι με ηπιότερο τρόπο- ότι για κάθε νέο στουντιακό software που ανακαλύπτεται και λατρεύεται σαν θεός, κλείνει και ένα πραγματικό studio (κατά το για κάθε σχολείο που κλείνει, ανοίγει και μια φυλακή, αλλά απέτυχε τελικά η παρομοίωση...). Και ειδικά στα καθ' ημάς όλα αυτά δεν είναι αμελητέες προφάσεις για να μην μιλήσουμε για το ψητό. Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε τώρα αριστουργήματα του εγχώριου ροκ, που κατ' ουσίαν δεν "ακούστηκαν" ποτέ όπως έπρεπε, διότι έξω από το στούντιο περίμενε η Σάσα Βούλα να ηχογραφήσει τα τσιφτετέλια της και ο μηχανικός ήχου τσιφτετέλια ήξερε να μιξάρει ο άνθρωπος, τσιφτετελάτο το απέδωσε και το ροκ και χαμένο σε ένα μπουντρούμι ηχητικής άρνησης, λες και επρόκειτο να ακουστεί ξαφνικά και εκεί η φωνή της Σάσας (Βούλας).
9. Mary’s Flower Superhead – SwayΟι MaryΆs Flower Superhead είναι τρεις φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, που εξοπλισμένοι με μια κιθάρα, ένα μπάσο και drums, παίζουν στυλάτη indie rock που μοιάζει να ξεπήδησε από ένα ψαγμένο μπαράκι της Lower East Side και όχι από τη διπλανή πόρτα. Ο ζόρικος, κοφτερός κιθαριστικός ήχος τους είναι η ραχοκοκκαλιά του δεύτερου δίσκου τους «Sway» -- ένας ήχος που διαπερνάει τα τραγούδια άλλοτε πιο πειραγμένος, άλλοτε πιο «βρώμικος» και άλλοτε απλώς καταιγιστικός. Η μουσική των MaryΆs Flower Superhead μπορεί να εκπληρώσει όποιο ρόλο θέλει να της δώσει εκείνος που θα πατήσει το play: ελίσσεται με άνεση μεταξύ Interpol, Klaxons, Maximo Park και Green Day και χορεύεται όσο ασυναίσθητα αγαπιέται.
10. The boy – ΚουστουμάκιΟ The Boy επιλέγει να μιλήσει εδώ, με κύριο άξονα τη σύγχρονη Αθήνα, για το σκοτεινό πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας. Ο στίχος του είναι τολμηρός και αιχμηρός, δε φοβάται να μπει σε χωράφια που θα προκαλέσουν ή και θα απωθήσουν τον ακροατή (“Τρίβω τις ρώγες. Καυλώνω. Χύνω στο Πάτωμα. Λερώνω” στο Φαίνομαι Τόσο Όμορφος ή “Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Να σας χτυπάω δυνατά... και να σας διαλύω” στο Τσεκούρι). Οι μελωδίες του από την άλλη μοιάζουν άλλοτε να πατούν γερά πάνω σε συνθέτες όπως ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκης, χρησιμοποιώντας ακόμα και τον ζεϊμπέκικο ρυθμό, και άλλοτε να προσπαθούν απλώς να συνοδεύσουν τα λόγια με οποιοδήποτε «κόστος». Ο ήχος χτίζεται από πιάνο, μπάσο, τύμπανα, προγραμματισμό και κάποιες κιθάρες – ο The Boy μοιράζεται την παραγωγή με τον callmelazy. Ο κόμβος του δίσκου είναι σίγουρα το Είμαι Αυτός όπου ο Βούλγαρης βγαίνει μια βόλτα στο αθηναϊκό μετρό παρέα με το φάντασμα των Στέρεο Νόβα. Αλλά και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται σε καλό επίπεδο και δημιουργούν ένα σύνολο το οποίο πρέπει να ακούσεις ολόκληρο ώστε να το αφομoιώσεις.
No comments:
Post a Comment