musiconline: 22 – 10

- Με την εξαιρετική ποιότητα των κυκλοφοριών της, αλλά και με το ανοιχτό πνεύμα με το οποίο προσέγγισε τελευταία τις δημιουργίες καλλιτεχνών της ευρύτερης pop culture σαν τον Max Richter ή τον Richard Reed Parry των Arcade Fire, η γερμανική δισκογραφική εταιρία Deutsche Grammophon πέτυχε να γίνει σημείο αναφοράς για όποιον μουσικόφιλο στράφηκε έστω και αποσπασματικά προς το σύμπαν της κλασικής μουσικής.

Φέτος τον Οκτώβρη το label συμπλήρωσε 120 χρόνια συνεχούς παρουσίας, μια σπουδαία επέτειος, που ήρθε να θυμίσει ότι η Deutsche Grammophon είναι εδώ από την αυγή κιόλας της δισκογραφημένης μουσικής -συγκεκριμένα από το 1898, όταν και την άνοιξε στο Αννόβερο της τότε Γερμανικής Αυτοκρατορίας ο Emile Berliner με τον αδερφό του Joseph. Ως τον θάνατο των δύο αδερφών (1929 και 1928,

αντίστοιχα) η μικρή εταιρία είχε ένα εργοστάσιο με 600 υπαλλήλους και είχε ρίξει στην αγορά 10.000.000 αντίτυπα δίσκων 78 στροφών.

Το 1951 η Deutsche Grammophon έβγαλε τον πρώτο της δίσκο στις 33 στροφές, ενώ το 1962 κυκλοφόρησε και την πρώτη της στέρεο ηχογράφηση, μια ιστορική εκτέλεση των Συμφωνιών του Μπετόβεν υπό τη διεύθυνση του αμφιλεγόμενου μα οπωσδήποτε σπουδαίου μαέστρου Herbert von Karajan. Το 1979 πέρασαν στις ψηφιακές ηχογραφήσεις και το 1982 παρουσιάστηκε το πρώτο CD της εταιρίας -πάλι μια πρωτιά του von Karajan, που αυτή τη φορά είχε ηχογραφήσει την Eine Alpensinfonieτου Richard Strauss ως επικεφαλής της περίφημης Φιλαρμονικής του Βερολίνου.

Για να γιορτάσει τα 120 χρόνια της, η Deutsche Grammophon έριξε στην αγορά ένα κολοσσιαίο box set με συνολικά 122 CD(!): έχει τον τίτλο The Anniversary Edition, και καλύπτει όλη τη δράση της εταιρίας από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, επιλέγοντας σημαντικές ηχογραφήσεις ανά τομέα (π.χ. σόλο πιάνο, συμφωνικά έργα, όπερα, spoken word, θρησκευτική μουσική, avant-garde κτλ.). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το bonus CD The Years To Come, όπου παρουσιάζονται αδημοσίευτες ηχογραφήσεις από δίσκους που θα εκδοθούν στο προσεχές μέλλον, αλλά και το blu-ray audio στο οποίο περιλαμβάνεται όλος ο κύκλος του βαγκνερικού έργου Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν υπό τη διεύθυνση του von Karajan.
Μαζί με όλα αυτά υπάρχει και ένα βιβλίο 200 σελίδων με πληροφορίες για την ιστορία της εταιρίας και τις ηχογραφήσεις της, συνοδεία πλούσιου φωτογραφικού υλικού από τα αρχεία -μεγάλο μέρος του οποίου δημοσιεύεται για πρώτη φορά.

- Αν και στην Ελλάδα το θέμα Pussy Riot δεν «τσουλάει» (με εξαίρεση ίσως την επικαιρότητα που έλαβε λόγω των πρόσφατων δράσεών τους στο Μουντιάλ της Ρωσίας), ο διεθνής μουσικός Τύπος καλύπτει εκτενώς τα όσα αφορούν την καλλιτεχνική αυτή κολεκτίβα, η οποία εδώ και χρόνια κριτικάρει έντονα το καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν, με αποτέλεσμα να υφίσταται διώξεις ανήκουστες για τα στάνταρ μιας Δυτικής χώρας.
Ανάλογη είναι όμως και η στήριξη πολλών καλλιτεχνών της Δύσης. Στους

τελευταίους προσθέτει τη φωνή της και η Kim Gordon, φιγούρα θρυλική για την παγκόσμια εναλλακτική κουλτούρα λόγω των Sonic Youth (πλέον, μετά τη διάλυσή της, συνεχίσει με τους Body/Head): έγραψε τον επίλογο στο νέο βιβλίο της Nadya Tolokonnikova Read & Riot, έναν οδηγό για τη σύγχρονη, ριζοσπαστική διαμαρτυρία.Καλλιτέχνιδα δραστηριοποιούμενη στην εννοιολογική τέχνη, αλλά και πολιτική ακτιβίστρια, η 28χρονη Tolokonnikova έγινε παγκοσμίως γνωστή το 2012, όταν συνελήφθη από τις ρωσικές αρχές και καταδικάστηκε σε 2 χρόνια φυλάκισης λόγω της αντισυμβατικής performance που έστησαν οι Pussy Riot σε εκκλησία της Μόσχας. Ακόμα περισσότερος κόσμος, βέβαια, την έμαθε το 2015, όταν έπαιξε τον εαυτό της στο δημοφιλές σίριαλ House Of Cards.
Το Read & Riot κυκλοφόρησε στις 9 Οκτωβρίου από τον

εκδοτικό οίκο HarperCollins. Στο μεταξύ, οι Pussy Riot συνεχίζουν και τη μουσική τους δράση, έχοντας βγάλει 3 νέα τραγούδια από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα. Ένα από αυτά, το "Unicorn Freedom", μπορείτε να ακούσετε στον σύνδεσμο παρακάτω: είναι αφιερωμένο στη 18χρονη Anya Pavlikova, η οποία κρατείται και αντιμετωπίζει ποινή 10ετούς φυλάκισης λόγω «σχολίων που έκανε σε chat room για πολιτικά θέματα, αγόρια και εξετάσεις».

- Σχεδόν 50 χρόνια ιστορίας κοντεύει πια να κλείσει η ECM, ένα label που έγινε πολύ αγαπητό (και) στην Ελλάδα, αποκτώντας μάλιστα και σχέσεις ετών με εγχώριους καλλιτέχνες σαν την Ελένη Καραΐνδρου.
Παρά τα σκαμπανεβάσματα που έφερε η Κρίση στην εγχώρια αγορά, η ECM συνεχίζει να διανέμεται στην Ελλάδα, πλέον μέσω της πάντα ανήσυχης A&N της Θεσσαλονίκης.

Πέρα από τους δίσκους, υπάρχει τώρα στα ελληνικά καταστήματα και ο 96σελιδος (έγχρωμος) κατάλογος με τα διαθέσιμα βινύλια της ECM. Format που εξακολουθεί να έχει σημαντική προτίμηση ανάμεσα στους αγοραστές του label, καθώς δίνει συν τοις άλλοις την ευκαιρία μιας καλύτερης εκτίμησης των εξωφύλλων, τα οποία λαμβάνουν ιδιαίτερης προσοχής στις παραγωγές του Manfred Eicher -ισάξια πολλές φορές της περιεχόμενης μουσικής.

Ανάμεσα στους τίτλους που εξακολουθούν να βγαίνουν σε βινύλιο 180 γραμμαρίων συναντάμε αναγνωρισμένα έργα του παρελθόντος σαν το The Survivors' Suite του Keith Jarrett (1977), το Timeless των John Abercrombie, Jan Hammer & John De Johnette (1975) ή το Waves του Terje Rypdal (1977), ορόσημα της new series σαν το After The Requiem του Gavin Bryars (1991), αλλά και συζητημένες νέες κυκλοφορίες όπως λ.χ. το Awase των Nik Bärtsch’s Ronin.
Ο κατάλογος διατίθεται και ξεχωριστά, υπάρχει όμως η δυνατότητα να τον αποκτήσετε και εντελώς δωρεάν, μαζί με την αγορά οποιουδήποτε βινυλίου της ECM.

- Όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για τον Roger Waters, εχθροί και φίλοι συμφωνούν ότι είναι ένας καλλιτέχνης που ποτέ δεν μασάει τα λόγια του όταν θέλει κάτι να πει.
Και δεν το έκανε ούτε στη Βραζιλία, στη συναυλία που έδωσε πριν κάποιες μέρες στο Σάο Πάολο, στην οποία παραβρέθηκε φυσικά ένα εντυπωσιακό πλήθος -οι βραζιλιάνικες εφημερίδες κάνουν λόγο για 45.000 άτομα.

Η Βραζιλία βρίσκεται αυτές τις μέρες στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, αφού έχει δημιουργηθεί μεγάλη ανησυχία για τον «τελικό» των Προεδρικών Εκλογών της 28ης Οκτωβρίου, όπου φαβορί θεωρείται o μέχρι σήμερα γερουσιαστής του Ρίο ντε Τζανέιρο Jair Bolsonaro. Ο τελευταίος, ωστόσο, κατεβαίνει με μια σοκαριστική ατζέντα, η οποία νοσταλγεί ανοιχτά τη χούντα που ανέτρεψε τον Πρόεδρο João Goulart το 1964 -με τις ευλογίες των Αμερικάνων- και στρέφεται με μένος ενάντια στον ιθαγενή πληθυσμό, τα δικαιώματα των γυναικών, των ομοφυλόφιλων και όλων όσων εν γένει θεωρούνται περιθωριακοί.

Το Σάο Πάολο βέβαια, όπου έπαιξε ο Waters, είναι «έδρα» του αντιπάλου του Bolsonaro, του Αριστερού δήμαρχου της πόλης Fernando Haddad. Ο πρώην ηγέτης των Pink Floyd κάλεσε σε Αντίσταση με ένα «Resist» να εμφανίζεται στο video wall, ενώ μίλησε και στο πλήθος, λέγοντάς τους ότι πρέπει να μπλοκάρουν τον Bolsonaro από την εξουσία, τον οποίον χαρακτήρισε ανοιχτά ως εκπρόσωπο του νεο-φασισμού: «το ξέρω ότι δεν με αφορά, όμως στέκομαι ενάντια στην άνοδο του φασισμού στον πλανήτη και εξακολουθώ να πιστεύω στα ανθρώπινα δικαιώματα. Είμαι επίσης αρκετά μεγάλος ώστε να θυμάμαι την εποχή των δικτατοριών στη Λατινική Αμερική. Και ήταν άσχημα».Πολλοί χειροκρότησαν με ενθουσιασμό, εξίσου όμως ηχηρά ήταν παράλληλα και τα γιουχαΐσματα που ακούστηκαν σε πορτογαλικά («babaca») και αγγλικά («go fuck yourself in the arse»). Δείχνοντας ότι -ακόμα και στο Σάο Πάολο- η κοινή γνώμη είναι εξαιρετικά μοιρασμένη, οπότε οι εκλογές θα εξελιχθούν σε θρίλερ.

NEW ALBUMS

- Richard Ashcroft – Natural rebel