12 - 8 – 2019 : H μουσική επικαιρότητα της εβδομάδας - Δίσκοι & Promo Videos!

- Χάρη σε τεράστιες επιτυχίες σαν το "YMCA" (1978) και το "Go West" (1979), οι Village People έγιναν αρχετυπικό συγκρότημα για τη σχέση που απόκτησε το ευρύ κοινό με τη disco, ενώ προσωποποίησαν και τις gay καταβολές αυτής της μουσικής, τόσο μέσω του ίδιου του ονόματός τους (το οποίο αναφερόταν στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης) και των στίχων, όσο και μέσω των χαρακτήρων που υποδύονταν οι ερμηνευτές τους: ο καουμπόι π.χ., ο αστυνομικός, ο Ινδιάνος, ο οικοδόμος, αποτέλεσαν καρικατούρες των ματσό φαντασιώσεων της κοινότητας των Η.Π.Α. κατά τη δεκαετία του 1970.

Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα πολύς κόσμος να θεωρεί ότι οι Village People ήταν οι τραγουδιστές που έβλεπε, αγνοώντας ότι το γκρουπ έλεγχαν από τα μετόπισθεν οι Γάλλοι παραγωγοί Jacques Morali και Henri Belolo, οι οποίοι

και τους έστησαν στα 1977, κρατώντας τους ως σήμερα, αν εξαιρεθεί ένα διάστημα μεταξύ 1985-1987, όταν διαλύθηκαν προσωρινά. Ο Belolo γεννήθηκε από Γάλλους γονείς οι οποίοι ζούσαν στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου, όπου και μεγάλωσε. Ξεκίνησε στη συνέχεια να σπουδάζει οικονομικά, όμως στα 20 του έφυγε για το Παρίσι (1956), όπου και έμπλεξε με τη μουσική βιομηχανία, δουλεύοντας ως promoter δίσκων και ως DJ. Το 1960 προσλήφθηκε από την Polydor ως παραγωγός, ενώ στη συνέχεια έστησε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, την Carabine. Μη μένοντας ευχαριστημένος από την πορεία της, ωστόσο, την έκλεισε και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη (1973), όπου έστησε τη Can't Stop Productions. 

Το 1975 γνώρισε τον Jacques Morali και μαζί σχημάτισαν τους The Ritchie Family, ένα πετυχημένο

ντίσκο γκρουπ που κράτησε ως το 1984, το οποίο όμως κουμάνταραν (ο Belolo ως στιχουργός, ο Morali ως συνθέτης), χωρίς να φαίνονται ως μέλη. Την ίδια συνταγή ακολούθησαν και το 1977 για τους Village People, συνεργαζόμενοι με τον τραγουδιστή Victor Willis, ο οποίος ενσάρκωνε τον αστυνομικό και στη συνέχεια τον αξιωματικό του ναυτικού . Αν και ο Belolo δεν ήταν γκέι (όπως ο Morali), οι δυο τους συνδέθηκαν με βαθιά φιλία, χάρη στην οποία μπόρεσε να εκφράσει πολύ εύστοχα το gay lifestyle και τις ανησυχίες του ως στιχουργός -με αποκορύφωμα το "Go West" (Η.Π.Α. #45, Βρετανία #15), που θεωρείται σήμερα σταθμός για τη διεθνή LGBTQ κοινότητα.

Στο μεταξύ (1976), ο Belolo άνοιξε μία ακόμα δισκογραφική, τη Scorpio Music, με την οποία και ασχολήθηκε εντονότερα μετά την πτώση της δημοτικότητας των

Village People στα 1980s, μετακομίζοντας τελικά πίσω στη Γαλλία. Ήταν οι ιθύνοντές της που ανακοίνωσαν ότι πέθανε πριν μερικές ημέρες στο σπίτι του στο Παρίσι, στα 82 του χρόνια. Παρά τις μεγάλες κατά καιρούς διαφορές τους, ο Willis τον αποχαιρέτησε με ένα θερμό δημόσιο μήνυμα. 

- Για πολλούς, ένα από τα indie ορόσημα της φετινής χρονιάς είναι το ομώνυμο ντεμπούτο των Purple Mountains, οι οποίοι αναδείχθηκαν σε όχημα έκφρασης για τον Αμερικανό ποιητή και τραγουδοποιό David Berman, φιγούρα γνώριμη από τους Silver Jews, που επέστρεψε στα πράγματα 10 χρόνια μετά τη διάλυσή τους.

Το άλμπουμ υπήρξε εμπορική αποτυχία, καθώς δεν κατάφερε να μπει στο top-200 των Η.Π.Α. ή στο

top-75 της Βρετανίας, πήρε ωστόσο θερμές κριτικές, οι οποίες στάθηκαν στο πώς ο Berman εμπνεύστηκε από τον θάνατο της μητέρας του και τη δική του πάλη με την κατάθλιψη. Όλα αυτά συνηγορούν στο γιατί σκόρπισε τόση στεναχώρια στο διεθνές indie στερέωμα η ανακοίνωση του ξαφνικού του θανάτου, μόλις στα 52. Τη δυσάρεστη είδηση κόμισε στον αμερικανικό Τύπο η εταιρεία του Drag City, χωρίς ωστόσο να παραθέσει την αιτία. 

Μια άλλη δισκογραφική, εντωμεταξύ, η Jagjaguwar, έδωσε στη δημοσιότητα ένα άγνωστο ποίημα του από το 2016, το οποίο είχε χαρίσει στον φίλο του και ιδρυτή της Darius Van Arman, για τα 20 χρόνια του label.

- Με πάνω από 20 χρόνια ιστορία, οι Slipknot από το Des Moines της Αϊόβα άφησαν έντονο

αποτύπωμα πάνω σε ό,τι λέμε «σύγχρονο σκληρό ήχο» τόσο με δίσκους σαν το Iowa του 2001 (Η.Π.Α. #3, Βρετανία #1, Αυστραλία #2, Γαλλία #7, Καναδάς #1, Γερμανία #4), όσο και με τη γενικότερη αισθητική τους, που προσωποποιήθηκε βέβαια στις περίφημες μάσκες τους.

Το αμερικάνικο γκρουπ έχει να φανεί περίπου 4 χρόνια, από το άλμπουμ του 2014 .5: The Gray Chapter  μια δουλειά δύσκολη για όλους αφού ήταν η πρώτη μετά τον θάνατο του Paul Grey (2010), που είδε πάντως τους Slipknot να διατηρούν την εμπιστοσύνη του κόσμου (Η.Π.Α. #1, Βρετανία #2, Αυστραλία #1, Γαλλία #8, Καναδάς #1, Γερμανία #2, Ιαπωνία #1).

Πλέον, όμως, η μπάντα βρίσκεται σε τροχιά επιστροφής. Και τώρα, στα πλαίσια του σχετικού promo, λανσάρουν ένα ακόμα καινούριο τραγούδι με τίτλο "Birth Of The

Cruel’’

NEW ALBUMS

-  Bon Iver – I,i

Η νέα δουλειά του Vernon μάλλον κουράζει και διχάζει!

- Maricka Hackman – Any human friend

Τρίτος δίσκος για την Βρετανίδα της Sub pop

- Half alive – Now , Not yet

Δεύτερος indie pop δίσκος από Καλιφόρνια.

-  The Regrettes – How do you love?

Punk rock από το Los Angeles!

-  Purple Pilgrims – Perfumed earth

Ντουέτο από αδελφές εκ Νέας Ζηλανδίας!

-  Electric Youth – Memroy emotion

 Electro dream pop σε έναν απολαυστικό δίσκο!

- Fion  Reegan – Cala

O Ιρλανδός της folk στον έκτο δισκο σε παραγωγή Lucinda Williams!

-  Pete Yorn – Caretakers

Στο γνωστό ύφος , μάλλον όχι στα καλύτερά του!

-  Feeder – Tallulah

Δεκατος κουραστικού πια punk rock.

-  Ra ra riot – Superbloom

Μάλλον πολυακουσμένη ποπ που ξεφεύγει εδώ από τα όρια του ανεξάρτητου!

 

NEW RELEASES SINGLES – TRACKS

-  Temples – You’re either on something

- The New Pornographers – Falling down the stairs of your smile

- Automatic – Mind  your own business

- Gold panda – Transactional relationship

- The Big moon – It’s easy then

- Mallrat – Charlie

- Love fame Tragedy - Backflip

- King Princess – Prophet

- Keane – Love too much

- Joe Keery – Chateau

- Bat for lashes – The hunger

- Pixies – Catfish kate

- Johnny Marr – The bright parade

- Labrinth & Zendaya – All for us

- Miranda Lampert – Mess with my head

- Katy Perry – Small talk

-  Lana Del Ray – Looking for America

-  Lady Antebellum - Pictures

Single of the week

- Tool – Fear inoculum

Για το πρώτο single  μετά από 13 χρόνια γράφει η Ματίνα Συμεωνίδη: 

«Πολυσυζητημένο θέμα, καθώς έχει απασχολήσει πολύ το μουσικόφιλο κοινό. Εμένα μου κάνει ως ένα καλό intro με πάρα πολύ ωραία στοιχεία. Τα κιθαριστικά riffs του κραυγάζουν Tool και, τοποθετημένα με κουραστικό τρόπο στο τραγούδι, μου βγάζουν μία αρνητική διάθεση, τόσο αρνητική που εάν δεν υπήρχαν και καθόλου παίζει να ήταν και καλύτερα. Αλλά ας μην είμαι υπερβολική, καθώς δούλεψαν 3 άτομα για το αποτέλεσμα που ακούμε. Πέρασαν 13 χρόνια, η μπάντα πέρασε πολλά, το καταλαβαίνουμε, όμως αυτό δεν ξέρω κατά πόσο δικαιολογεί το back to the past, καθώς έχουμε μία τεράστια μπάντα που θα περιμέναμε να μας δείξει την πείρα της. Στιχουργικά το κομμάτι πλεχτηκε πάνω στην μουσική, δηλαδή μετά την ολοκλήρωση της μουσικής του, όπως έχουμε ενημερωθεί. Δεν θα ήθελα να το σχολιάσω αυτό. Θα ήθελα να περιμένω να ακούσω όλο το άλμπουμ ολοκληρωμένα. Πιθανολογω ότι αυτό είναι η εισαγωγή μιας οπτικοακουστικής ιστορίας-ταξιδι που έχουν να μας διηγηθούν οι Tool»