musiconline: 16– 4

- Αν και η σόλο καριέρα της Beyoncé επισκίασε το παρελθόν της στις Destiny's Child, ο καιρός της με την Kelly Rowland και τη Michelle Williams έγραψε κι αυτός pop/R'n'B ιστορία και είναι πολλοί οι παλιοί fans που θα ήθελαν να τις ξαναδούν μαζί, καθώς πάνε πια 12 χρόνια από τη διάλυσή τους.
Οι κακές μάλιστα γλώσσες συχνά έχουν πει ότι μάλλον θα το ήθελαν κάτι τέτοιο και οι παλιές της φιλενάδες, καθώς η δική τους σόλο πορεία ποτέ δεν απογειώθηκε πραγματικά: η Rowland έχει να φανεί από το Talk A Good Gameτου 2013 (Η.Π.Α. #4, Βρετανία #80), ενώ η Williams σιώπησε μετά το Journey To Freedom του 2014 (Η.Π.Α. #29), όπου πάντως έγινε ένα μίνι reunion, όταν οι άλλες δύο Destiny's Child ήρθαν να τραγουδήσουν μαζί της το "Say Yes" (Η.Π.Α. #109, Βρετανία #106).

Όλα αυτά, μέχρι τη μεγαλοπρεπή εμφάνιση της Beyoncé στο φετινό Coachella, η οποία την επιβεβαίωσε ως πλανητική σταρ, γράφοντας στα κατάστοιχα των ρεκόρ ότι ήταν η πρώτη μαύρη καλλιτέχνιδα που έπαιξε headline στο διεθνούς φήμης φεστιβάλ. «Θα συμβεί», ψιθυριζόταν στους κύκλους των fans της στις Η.Π.Α. το Σάββατο και όντως συνέβη: οι Destiny's Child έγιναν για λίγο ξανά πραγματικότητα και η Beyoncé με τη Rowland και τη Williams ξεσήκωσαν τα πλήθη τραγουδώντας το "Say My Name", το "Soldier" και το "Lost My Breath".
Πηγή από την παραγωγή σχολίασε στον αμερικάνικο Τύπο ότι «τα κορίτσια το ήθελαν πραγματικά, ένιωθαν ότι χρωστούσαν κάτι τέτοιο στους fans».

- O Αμερικανός τραγουδοποιός, πολυ-οργανίστας και visual artist Captain Beefheart ήταν από τις πιο συναρπαστικές φιγούρες που έδρασαν στο μουσικό στερέωμα με αφορμή το rock 'n' roll, φτιάχνοντας ένα μοναδικό χαρμάνι ήχου, που μόνο με αυτό του Frank Zappa μπορεί να συγκριθεί.
Ο κάπτεν πέθανε το 2010, μόλις στα 69 του, ταλαιπωρημένος από σκλήρωση, αλλά το ενδιαφέρον για τους δίσκους του παραμένει μεγάλο. Ανάμεσά τους, αυτός που έχει λάβει τη μεγαλύτερη αναγνώριση και προβολή είναι το Trout Mask Replica, το 3ο του άλμπουμ με τους Magic Band (στην τότε σύνθεση βρίσκονταν οι John French, Jeff Cotton, Bill Harkleroad, Mark Boston & Victor Hayden), που βγήκε το 1969 στη Straight του Frank Zappa, με παραγωγό τον ίδιο. Γνώρισε μάλιστα και μια ανέλπιστη εμπορική επιτυχία -την πρώτη για το γκρουπ- φτάνοντας στο #21 των βρετανικών charts. Τώρα, τα δικαιώματα του Trout Mask Replica έχουν περιέλθει στην Third Man Records του Jack White, η οποία ετοιμάζει μια πολύ περιποιημένη επανέκδοση, αλλά μόνο για όσους κάνουν εγγραφή στο Θησαυροφυλάκιο (The Vault) της εταιρείας ως τις 30 Απριλίου.
Όσοι το κάνουν, θα λάβουν το Trout Mask Replica σε μια ειδική πάνινη τσάντα, τυπωμένο σε διπλό, χρωματισμό βινύλιο με σχέδιο ψαροκόκαλο, ενώ ως εξτρά θα τους έρθει ο επιτάφιος του Jack White στον

Captain Beefheart (ένα πράγματι ωραίο κείμενο), αλλά και η πρώτη ανατύπωση που γίνεται ποτέ στο "Pachucho Cadaver", το μόνο single που έβγαλε το Trout Mask Replica με b-side το "Wild Life" (επίσης από το άλμουμ). Αλλά αυτό που πραγματικά δεν παίζεται, σας το αφήσαμε για τελευταίο: μαζί με όλα αυτά, λαμβάνει κανείς και μια πραγματική ρέπλικα της μάσκας πέστροφαπου φιγουράρει στο εξώφυλλο!

- Οι εποχές που οι μεταλλάδες κυκλοφορούσαν στους δρόμους της Αθήνας και των επαρχιακών πόλεων ταράζοντας τους μεγαλύτερους σε ηλικία με τα μαλλιά και τα ραφτά τους (νομίζαμε ότι) ανήκουν πια στη «μυθολογία» του heavy metal, αντανακλώντας τις μέρες που η κουλτούρα αυτή ήταν καινούρια και ανακάτευε την τράπουλα των αποδεκτών κοινωνικά συνηθειών.
Φαίνεται όμως ότι κάποιοι στη Βρετανία έχουν ακόμα στρεβλή αντίληψη για το όλο θέμα, αν κρίνουμε από την παρακάτω απίστευτη και όμως αληθινή ιστορία παρεξηγήσεων που έγινε πριν λίγες μέρες -και εκπλήσσει ακόμα περισσότερο, αν σκεφτεί κανείς ότι η Βρετανία είναι και «μουσικομάνα» του heavy metal.

Τρεις λοιπόν μεταλλάδες πήραν τα τρία παιδιά τους (ένα 7χρονο αγόρι και δύο 10χρονα) και τον σκύλο του ενός και έστησαν κατασκήνωση σε ένα νησάκι στο Loch Leven, στο Perthshire της Σκωτίας. Κάτσανε λοιπόν εκεί, άναψαν φωτιά, έβαλαν να ακούσουν metal και άνοιξαν μπύρες.

Μόνο που, καθώς πήγαιναν προς τα εκεί, ένας περαστικός τους είδε και τρόμαξε. Πήγε λοιπόν στην τοπική αστυνομία και είπε ότι του φάνηκαν για ...αίρεση, από εκείνες που πάνε και αυτοκτονούν μαζικά.
Ως αποτέλεσμα, οι αμέριμνοι μεταλλάδες βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από ένα ελικόπτερο και από τα φουσκωτά της βρετανικής αστυνομίας: άνδρες έσπευσαν μάλιστα να αρπάξουν τα παιδιά για να τα ...σώσουν (μεταφέροντάς τα στα ασθενοφόρα που στάθμευαν στην απέναντι ακτή), ενώ ένας -πάνω στον ζήλο του- έσπασε το τζάμι του αυτοκινήτου ενός της παρέας, πιστεύοντας ότι θα έβρισκε ...σημείωμα αυτοκτονίας!Όπως είπε στη συνέχεια μιλώντας στη Guardian ο Παναγιώτης Φίλης, (προφανώς) ελληνικής καταγωγής μέλος της παρέας, λέκτορας και ιδρυτής της Black Metal Brewery, «πίστευαν πραγματικά ότι μας έσωζαν εκείνη την ώρα, μάλιστα όταν μας ανέκριναν αναρωτήθηκαν αν τα παιδιά ήταν δικά μας ή αν τα είχαμε απαγάγει». Ο Ross Anderson, πάλι, βρήκε «γελοίο» το γεγονός ότι χρειάστηκε να επιστρατευτούν τόσες δυνάμεις για μια τέτοια υπόθεση.
Το δε τρίτο μέλος της παρέας, ο δάσκαλος και μουσικός David Henderson, είπε στον Scotsman ότι εκείνη την ώρα το μόνο που τους πέρασε από το μυαλό καθώς έβλεπαν την απίστευτη επέμβαση, είναι τι διάολο μπορεί να είχαν κάνει. Και γέλασε με το γεγονός ότι τα μαύρα ρούχα και το μεταλλάδικο στυλ μπορούν ακόμα να θεωρούνται επικίνδυνα από κάποιους ανθρώπους.
Τελικά τους άφησαν μεν ήσυχους, αλλά καλού-κακού δεν τους επέτρεψαν να γυρίσουν στο νησί: τους ανάγκασαν να περάσουν το βράδυ στα αυτοκίνητά τους.

- «Ταξιδέψαμε πιο μακριά, εκτοξευτήκαμε ψηλότερα και παίξαμε δυνατότερα από όσο ποτέ ονειρευτήκαμε». Με αυτά τα λόγια, οι Thermals ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους, ελπίζοντας, όπως δήλωσαν, να ξεκινήσει έτσι ένα καινούριο κεφάλαιο στις ζωές τους, στην τέχνη τους, αλλά και στη μεταξύ τους φιλία.

Η αμερικάνικη indie μπάντα ξεκίνησε το 2002 στο Portland του Όρεγκον από τον Hutch Harris και την Kathy Foster, ως μια εξερεύνηση της κοινής τους αγάπης για τη lo-fi αισθητική. Τη φήμη τους στο underground την έχτισε το 3ο τους άλμπουμ The Body, The Blood, The Machine (Sub Pop, 2006) και τη συνέχισαν οι επόμενες δουλειές τους, παρότι ποτέ δεν γνώρισαν κάποια αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία: σημαντικότερο κατόρθωμά τους στα charts των Η.Π.Α. ήταν το #180 που έπιασε το Personal Life το 2010.
Tελευταία τους δουλειά ήταν το We Disappear (2016), χρονιά που πήραν ενεργή θέση και στα πολιτικά της πατρίδας τους, υποστηρίζοντας την υποψηφιότητα του Bernie Sanders για το χρίσμα των Δημοκρατικών.

NEW ALBUMS

- Manic Street Preachers – Resistance is futile