musiconline: 10 – 9

- Πίσω στο 1968, ο πρωτοπόρος της γαλλικής νουβέλ βαγκ αισθητικήςJean-Luc Godard έκατσε και έφτιαξε μια ταινία για τους Rolling Stones, ονόματι Sympathy for the Devil.

Φαινομενικά, η ταινία καταπιανόταν με το πώς οι Stones σκάρωσαν το περίφημο "Sympathy For The Devil" (Η.Π.Α. #55, Βρετανία #10, Αυστραλία #12, Γαλλία #15, Γερμανία #20). Αλλά, όπως θα περίμενε κανείς από τον Godard, το φιλμ επεκτάθηκε στα πολιτικά της εποχής και σε μια ευρύτερη συζήτηση για φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα των ύστερων 1960s.

Τώρα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από τη δημιουργία του, το Sympathy for the Devil θα επανεκδοθεί στη director's cut κόπια του, συμπεριλαμβάνοντας το ντοκιμαντέρ Voices που περιλάμβανε στιγμιότυπα από τα παρασκήνια, συνεντεύξεις με τους παραγωγούς που είχαν μείνει ανέκδοτες, συν ένα νέο άρθρο γραμμένο από τον Danny Goldberg.

Το όλο πακέτο θα διατεθεί σε DVD στις 5 Οκτωβρίου, αλλά θα προβληθεί και σε ψηφιακά τηλεοπτικά κανάλια, ενώ θα φτάσει και στους αμερικάνικους κινηματογράφους, για μια σειρά περιορισμένων προβολών -την Παρασκευή 7 Σεπτέμβρη στο Λος Άντζελες και από 13 ως 19 του μήνα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, στη Νέα Υόρκη.

- Τα νέα ήταν γνωστά στους περισσότερους φίλους του Nick Cave και των Bad Seeds ήδη από το 2017, και δεν ήταν καλά: ο κιμπορντίστας τους Conway Savage είχε καρκίνο στον εγκέφαλο και η μάχη προβλεπόταν άνιση. Οι προβλέψεις δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν, καθώς ο Αυστραλός μουσικός πέθανε προχθές 2 του Σεπτέμβρη, όπως ανακοίνωσε και επισήμως η μπάντα. Ήταν μόλις 58 χρονών.

«Ήταν το αναρχικό νήμα που διέτρεχε κάθε live εμφάνισή μας», σχολίασε το γκρουπ στην ανακοίνωσή του, προσθέτοντας ότι «μια μεθυσμένη νύχτα, στις 4 το πρωί, στο μπαρ ενός ξενοδοχείου στην Κολονία, έκατσε στο πιάνο και τραγούδησε το "Streets Of Laredo" με το γλυκό, μελαγχολικό του στυλ. Ο κόσμος σταμάτησε για ένα λεπτό και δεν έμεινε ούτε ένα μάτι χωρίς να δακρύσει».

Ο Savage ξεκίνησε ως μουσικός στην εφηβεία, όταν άρχισε να παίζει το πιάνο στην παμπ που είχαν οι γονείς του, κάπου στην αυστραλέζικη επαρχία. Το 1980, 20άρης πια, έγινε μέλος στους Happy Orphans -όπου ντράμερ έπαιζε ο γνωστός μας Jim White- και ακολούθως πέρασε από κάμποσα ακόμα συγκροτήματα, πριν γίνει κιμπορντίστας στους Bad Seeds το 1990.
Πίσω του άφησε και κάμποσες σόλο ηχογραφήσεις, με τελευταία το ΕΡ Pussy's Bow (2010), μια συνεργασία με την Amanda Fox και τον Robert Tickner.

- Όσο ζούσε, ο Αυστριακός συνθέτης Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg) μάλλον συνήθισε στις αρνητικές -έως και επιθετικές- αντιδράσεις απέναντι στο έργο του: «η μελλοντολογική μουσική έγινε δεκτή με γέλια», έγραψε το 1912 ο ανταποκριτής της Daily Mail, ακούγοντας ζωντανά ένα κομμάτι του στο Λονδίνο.
Σήμερα όμως, πολλά πια χρόνια από τον θάνατό του (1951), η κρίση της μουσικής ιστορίας είναι πολύ διαφορετική: τον χαιρετίζουμε ως πατέρα της ατονικότητας, αλλά και ως έναν από τους πιο επιδραστικούς δημιουργούς στο σύγχρονο κλασικό ρεπερτόριο, με παρακαταθήκη η οποία παραμένει επίκαιρη και έχει φτάσει ως το πεδίο της τζαζ και της ηλεκτρονικής μουσικής.

Όλα αυτά, πάντως, φαίνεται ότι αποτελούν ψιλά γράμματα για τους ιθύνοντες της Deutsche Bahn -της εταιρίας που διαχειρίζεται τους γερμανικούς σιδηροδρόμους.

Όπως δηλαδή αποκάλυψε ρεπορτάζ της βερολινέζικης εφημερίδας Tagesspiegel, αποφασίστηκε η πιλοτική χρήση ατονικής μουσικής στον σταθμό του Βερολίνου (Hermannstrasse), με στόχο να απομακρυνθούν από εκεί οι χρήστες ναρκωτικών. Το πλάνο μάλιστα ήταν να ξεκινήσει το φθινόπωρο, καθώς έμενε μόνο η επιλογή των κομματιών. «Λίγοι θεωρούν αυτήν τη μουσική όμορφη, οι περισσότεροι τη βλέπουν ως κάτι από το οποίο πρέπει να ξεφύγουν» σχολίασε ανώνυμα στέλεχος της εταιρίας, επεξηγώντας μάλιστα ότι είχε προβλεφθεί ώστε οι ατονικοί ήχοι να μη φτάνουν στις πλατφόρμες των τρένων, ενοχλώντας τους επιβάτες.
Το ρεπορτάζ, ωστόσο, προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και (μεταξύ άλλων) εξόργισε και την Ένωση Επιβατών του Βερολίνου, η οποία προχώρησε σε δημόσια

ανακοίνωση εναντίον της Deutsche Bahn, σημειώνοντας ότι «οι σταθμοί είναι τόσο θορυβώδεις, ώστε συχνά δεν μπορείς να ακούσεις τις αναγγελίες των δρομολογίων».
Δυναμική στάθηκε επίσης η αντίδραση των καλλιτεχνών του Βερολίνου. Η Initiative Neue Musik βοήθησε ώστε να στηθεί μια συναυλία ατονικής μουσικής στον σταθμό, ενώ πολλοί κατήγγειλαν την «εκμετάλλευση αυτής της μορφής τέχνης εναντίον ευπαθών ομάδων» και θύμισαν ότι ανάμεσα στους διώκτες της ήταν ιστορικά και οι Ναζί. Στη συναυλία παραβρέθηκε μάλιστα και ο διευθυντής του μετρό του Βερολίνου, ο οποίος και ενημέρωσε κατόπιν τη Lisa Benjes της Initiative Neue Musik για την ακύρωση όλων των σχετικών πλάνων.

- Αν ο Freddie Mercury δεν είχε χάσει τη μάχη κόντρα στις επιπλοκές του AIDS τον Νοέμβριο του 1991, θα γινόταν 72 ετών φέτος τον Σεπτέμβρη.

Παρά πάντως τα χρόνια που κύλησαν έκτοτε, κάθε άλλο παρά έχει ξεχαστεί: με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων του, πολύς κόσμος σε διεθνή κλίμακα πόσταρε κάτι σχετικό με εκείνον ή με τους Queen στα social media, δίνοντας έτσι την κατάλληλη απάντηση σε διάφορους πιουρίστες που αναρωτιούνται κατά καιρούς ποιοι ακούνε Queen, θέλοντας να τους βγάλουν ένα ξεχασμένο γκρουπ.

Αλλά τον πιο άπαιχτο φόρο τιμής, τον σκάρωσαν οι αχθοφόροι του αεροδρομίου Heathrow στο Λονδίνο.Αποφάσισαν δηλαδή όχι μόνο να ντυθούν όσο μπορούσαν κοντά στον Freddie Mercury, αλλά απαθανατίστηκαν και χορεύοντας με τις βαλίτσες το "I Want To Break Free" (1984), μία από τις τεράστιες επιτυχίες των Queen (Βρετανία #3, Η.Π.Α. #45, Γαλλία #9, Αυστραλία #8, Καναδάς #26, Γερμανία #4). Μπορείτε να τους θαυμάσετε στο βίντεο στο τέλος της είδησης.
Το σχέδιο ήταν μάλιστα στημένο από καιρό, αφού είχαν δουλέψει τη χορογραφία με έναν επαγγελματία του τηλεοπτικού διαγωνισμού χορού Strictly Come Dancing.
Αλλά ούτε και η όλη επιλογή ήταν τυχαία: πριν γίνει μέλος στους Queen, ο Mercury είχε δουλέψει ως αχθοφόρος στο Heathrow, για τα προς το ζην.

NEW ALBUMS

- The Blaze – Dancehall