musiconline: 12

- Η είδηση εμφανίστηκε μέσα στο Σαββατοκύριακο, από το επίσημο Facebook προφίλ του Jóhann Jóhannsson, και σόκαρε τους φίλους του ανά την υφήλιο.

Ο Ισλανδός συνθέτης που αρκετοί μουσικόφιλοι έμαθαν και εκτίμησαν χάρη στις δουλειές του ή/και τις κατά καιρούς υποψηφιότητές του για Όσκαρ βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Βερολίνο. Αιτία θανάτου δεν έχει μέχρι στιγμής ανακοινωθεί, ενώ έγινε γνωστό από τη Rosalie Voss της Redbird Music ότι η γερμανική αστυνομία δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα τη σχετική της έρευνα, χωρίς ωστόσο κάτι τέτοιο να υπονοεί ότι υποψιάζονται ντε και καλά κάποια εγκληματική ενέργεια.

Ο Jóhannsson ήταν φοιτητής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Ρέικιαβικ (της ιδιαίτερης πατρίδας του) όταν άρχισε να δείχνει ενεργό ενδιαφέρον για τη μουσική, γενόμενος κιθαρίστας σε indie μπάντες της Ισλανδίας σαν τους Unun, τους Olympia και τους Ham. Από το 1999, όμως, το ενδιαφέρον του το κέρδισε η ηλεκτρονική μουσική και ιδιαίτερα οι τρόποι διάδρασής της με άλλα είδη.
Η δισκογραφική του καριέρα ξεκίνησε το 2002 με το άλμπουμ Englabörn, μια εξαιρετική σουίτα γραμμένη για μια θεατρική παράσταση, η οποία σύστησε και εκτός Ισλανδίας το ταλέντο του στο ανακάτεμα ηλεκτρονικών ήχων και κλασικής μουσικής. Έκτοτε, εμβάθυνε διαρκώς σε αυτό το μονοπάτι, το οποίο τον έφερε σε επαφή με τον κόσμο του κινηματογράφου, δίνοντάς του την ευκαιρία να γράψει soundtracks.
Το 2014 κέρδισε την πρώτη του μεγάλη διεθνή διάκριση όταν το soundtrack

για το Theory Of Everything του James Marsh προτάθηκε για Όσκαρ. Το 2015 βρέθηκε για δεύτερη φορά προτεινόμενος, αυτή τη φορά για το score του Sicario του Dennis Villeneuve, και έγινε το όνομα που πολλοί στοιχημάτιζαν ότι σύντομα θα κέρδιζε ένα τέτοιο Όσκαρ με τη δουλειά του. Το 2016 τον βρήκε να υπογράφει το soundtrack του Arrival του Villeneuve, αλλά και να κυκλοφορεί το Orphée στην περίφημη Deutsche Grammophon, που έμελλε δυστυχώς να είναι η τελευταία του δουλειά: παρότι έφτιαξε ένα score για το Blade Runner 2049 το 2017, το είδε να απορρίπτεται -μάλλον θα το δούμε να κυκλοφορεί τα επόμενα χρόνια.
Ο θάνατος του Jóhannsson συνιστά τεράστια απώλεια για τη μουσική του σήμερα. Μπορεί το όνομά του να μην είχε περάσει ακόμα στο ευρύ κοινό, επρόκειτο όμως για μία από τις σημαίνουσες δημιουργικές δυνάμεις των καιρών μας, που δρούσε με πρωτότυπο και προσωπικό τρόπο, χωρίς να χρειάζεται να καβαλήσει κάποιο τρένο αναβίωσης ή κάποιο πρόσκαιρο trend για να δει το όνομά του να μεγαλώνει. Ήταν ζήτημα χρόνου να κερδίσει το πρώτο του Όσκαρ και να εδραιωθεί ως δύναμη στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής.

- Τι κι αν πάνε πια 15 σχεδόν χρόνια απ' όταν πέθανε ο Johnny Cash; Ο μύθος του Ανθρώπου με τα Μαύρα παραμένει ισχυρός και το όνομά του συγκαταλέγεται στα πλέον δημοφιλή ανά την υφήλιο.
Τα μεταθάνατια άλμπουμ με υλικό του Cash είναι έτσι πολλά, ίσως όμως να πιστέψαμε ότι τα συρτάρια είχαν πια εξαντληθεί το 2014, όταν βγήκε το Out Among The Stars (Η.Π.Α. #3, Βρετανία #4), με τα χαμένα sessions που ηχογράφησε τη δεκαετία του 1980 σε συνεργασία με τον παραγωγό Billy Sherrill.

Τώρα, όμως, ο γιος του John Carter Cash ανακοίνωσε ότι έρχεται ένα ακόμα άλμπουμ, με τίτλο Forever Words. Το οποίο δεν θα έχει ωστόσο ανέκδοτες ηχογραφήσεις του σπουδαίου Αμερικανού τροβαδούρου, μα θα φιλοξενεί μια πλειάδα γνωστών και λιγότερο γνωστών καλεσμένων, που θα αναλάβουν να μελοποιήσουν τα ανέκδοτα ποιήματά του τα οποία δημοσιεύτηκαν το 2016 στη συλλογή Forever Words.
Τραγούδι συγκεκριμένο δεν δόθηκε στη δημοσιότητα, στον σύνδεσμο ωστόσο παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια ιδέα, από ένα σύντομο trailer.
Το Forever Words θα κυκλοφορήσει από τη Legacy Recordings στις 6 Απριλίου. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες βρίσκουμε τον Kris Kristofferson, τον Willie Nelson, τον Elvis Costello, αλλά και τον Chris Cornell.

- Δοξασμένοι ως μία από τις τιτάνιες μπάντες του hard rock, με πωλήσεις 28.000.000 αντιτύπων σε διεθνή κλίμακα, οι Rainbow γνώρισαν χρόνια παρακμής στη δεκαετία του 1980 και πολλοί θεώρησαν ότι ο κύκλος τους έκλεισε αρμονικά το 1997, όταν διαλύθηκαν για 2η φορά στην ιστορία τους. Ωστόσο ο Ritchie Blackmore ξανάστησε το γκρουπ το 2015 και ετοιμάζεται τώρα για νέες περιπέτειες.
Η πρώτη γεύση είχε βέβαια δοθεί από πέρυσι, όταν βγήκαν ψηφιακά μια νέα εκτέλεση του δοξασμένου "I Surrender" με τον νυν τραγουδιστή Ronnie Romero και μια ορχηστρική διασκευή σε Edward Elgar με τίτλο "Land Of Hope And Glory". Αλλά όλα έδειχναν πως προτεραιότητα του σχήματος ήταν οι κατά καιρούς live εμφανίσεις και όχι η δισκογραφία.

Αυτές όμως τις μέρες ο Blackmore έδωσε στη δημοσιότητα ένα trailer 9 λεπτών .Στην πραγματικότητα, ωστόσο, προαναγγέλεται το άλμπουμ Memories In Rock II, διάδοχος του Memories In Rock (2016): όπως το τελευταίο μάζευε ζωντανές ηχογραφήσεις από τις εμφανίσεις των Rainbow στη Γερμανία τον Ιούνιο του 2016, έτσι κι αυτό θα περιέχει ζωντανές ηχογραφήσεις από τις συναυλίες του γκρουπ στη Βρετανία, το καλοκαίρι του 2017. Το πότε ακριβώς θα βγει δεν έχει ανακοινωθεί, θα κυκλοφορήσει πάντως από την Eagle Rock Entertainment μέσα στο 2018, πιθανότατα σε μορφή DVD + 2CD.
Αυτό που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τους fans, είναι η αναγγελία ενός ολοκαίνουριου στούντιο τραγουδιού, που θα μπει ως bonus υλικό στην έκδοση και καθώς φαίνεται θα έχει τίτλο "Waiting For A Sign". Μάλιστα, η Candice Night -τραγουδίστρια των Blackmore's Night και σύζυγος του Blackmore- αποκάλυψε σε συνέντευξή της στo Blabbermouth ότι σχεδιάζονται κι άλλες ηχογραφήσεις, για μια στούντιο έκδοση στο μέλλον.
Τελευταία στούντιο παρουσία των Rainbow ήταν το άλμπουμ Stranger

In Us Allτο 1995 (Βρετανία #102, Γερμανία #36, Σουηδία #8), με τραγουδιστή τον Doogie White.

- Το όνομα του Quincy Jones είναι συνώνυμο με μια ισχυρή σφραγίδα ποιότητας, αφού θεωρείται ένας από τους κορυφαίους παραγωγούς που δούλεψαν στη δισκογραφία του 20ού αιώνα, σμιλεύοντας με τη ματιά του αριστουργήματα σαν το Thriller του Michael Jackson, αλλά και το Reflections του Μάνου Χατζιδάκι -για να μην πούμε ότι 3 φορές βρέθηκε στα 10 πρώτα των Η.Π.Α. με δικές του δουλειές, πρώτα με το τζαζ άλμπουμ Body Heat το 1974 (#6), έπειτα με το ποπ διαθέσεων The Dude το 1981 (#10) και τέλος με το γεμάτο εκλεκτούς καλεσμένους Back On The Block το 1989 (#9).
Ο 84χρονος δημιουργός με τα 28 Grammy δεν έχει πάντως καθόλου καλή άποψη για τη ροκ μουσική, την οποία δεν θεωρεί παρά απλώς μια λευκή εκδοχή των μαύρων rhythm and blues των δεκαετιών του 1940 και 1950. Έχει δε τα χειρότερα να πει για διάφορους θρύλους σε μια νέα συνέντευξή του στον David Marchese για το New York Magazine.

Τους Beatles, ας πούμε, τους θεωρούσε ως «τους χειρότερους μουσικούς που είχε συναντήσει», ειδικά τον Paul McCartney. Τον Ringo Starr τον θυμάται ως ωραίο τύπο, αλλά άχρηστο ντράμερ όταν δούλεψε μαζί του ως ενορχηστρωτής στη σόλο διασκευή που έκανε το 1970 στο "Love Is Α Many Splendoured Thing": του σύστησε να κάνει ένα διάλειμμα για μια μπύρα και μια κρεατόπιτα, έφερε στο μεταξύ άλλον ντράμερ στην ηχογράφηση (τον Ronnie Verrell) και μετά του έπαιξε το αποτέλεσμα. Όταν ο Ringo σχολίασε ότι δεν ακουγόταν και τόσο κακό, του απάντησε «ναι ρε μαλάκα, γιατί δεν είσαι εσύ που παίζεις».

Μετά πήγε και στους U2, τον έχει λέει στην καρδιά του τον Bono, αλλά ό,τι κάνουν τα τελευταία χρόνια είναι για κλάματα. Από τα πυρά του δεν ξέφυγε και ο Michael Jackson, αν και εδώ απλά επανέλαβε πράγματα που έχει ξαναπεί και παλιότερα -χαρακτηρίζοντάς τον Μακιαβελικό τύπο, που έκλεβε πολλά πράγματα από άλλους καλλιτέχνες, δίχως να τους πληρώνει.
Είχε πάντως και καλά λόγια να πει, αφού επαίνεσε τους Cream και είπε πόσο σε εκτίμηση έχει τον Caetano Veloso και τον Gilberto Gil.
Τα καλύτερα, όμως, ήταν τελικά τα εξωμουσικά. Γιατί και αποκάλυψε ότι έβγαινε για λίγο με την Ivanka Trump πριν 12 χρόνια (όταν δηλαδή εκείνη ήταν 24 και αυτός 72), αλλά και ότι ξέρει ποιος σκότωσε τον Πρόεδρο Κένεντι. «Δεν πρέπει να τα λέμε αυτά δημόσια», υπογράμμισε, αλλά κατονόμασε ως ένοχο τον γνωστό μαφιόζο του Σικάγο Sam Giancana, για τον οποίον υπήρχαν φήμες ότι σχετιζόταν με τη CIA και ότι εμπλεκόταν σε ένα σχέδιο δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο.

NEW ALBUMS

- MGMT – Little dark age